Verbreken van een vriendschap
Bij een van de leukste bedrijven waar ik heb gewerkt leerde ik iemand kennen die een van mijn beste vriendinnen werd. We werkten niet alleen samen maar zagen elkaar ook buiten het werk om. We hadden de tijd van ons leven en deden eigenlijk gewoon waar we zin in hadden. Ik betrok haar bij mijn vriendengroep (ja die grote van vorige week) en ze ging vaker met de hele groep mee als we iets leuks gingen doen.
Op een gegeven moment kreeg zij een vriend en ik leerde hem en zijn vrienden ook kennen. Het is natuurlijk logisch dat je meer tijd doorbrengt met je partner en ook niet meer dan normaal, maar onze vriendschap veranderde. Ik merkte dat ze steeds vaker plannen cancelde met de opmerking dat ik dat vast niet erg vond en we dan wel weer iets anders plande, wat dan vervolgens wederom niet doorging. En dat vond ik pijnlijk omdat het voelde alsof ik een back up plan was geworden voor het geval iets leukers niet door zou gaan. Want als hij niet kon, dan was ik er weer. Ondertussen raakte ik goed bevriend met 1 van die vrienden uit haar vriendengroep en ik zag hem op een gegeven moment vaker dan dat ik haar zag.
Zij en ik hadden een hele mooie reis geboekt en ik verheugde me daar enorm op. Het was 1 van de landen waar ik heel graag naartoe wilde. Maar vlak voor wij op vakantie zouden gaan ging het uit tussen haar en haar vriend. Logischerwijs was zij kapot van verdriet en zocht me weer vaker op. De hele vakantie stond in het teken van de big break up, begrijpelijk maar genieten was er weinig bij deze reis. Op een gegeven moment wilde ik graag kaartjes naar het thuisfront sturen en ik kocht er ook 1 voor die goede vriend, en ik stelde voor er samen iets op te schrijven.
Ik was stomverbaasd toen ze antwoordde: “nu het uit is vind ik het niet meer kunnen dat je nog contact hebt met hem”. Even wist ik niet wat ik moest zeggen en heb ik geprobeerd uit te leggen dat voor mij de vriendschappen los van elkaar stonden. Maar het mocht niet en daar was ik het niet mee eens. Voor mij was dat moment een keerpunt, niemand kon mij toch verbieden een vriendschap te onderhouden met iemand anders ? Zij was bang dat ik haar plaats in zou nemen in de groep als ik vrienden met hem zou blijven, maar daar was helemaal geen sprake van, als ik hem zag was het alleen hij en ik. Ze stond erop, ik moest het contact verbreken en daar was de kous mee af. De vakantie viel daardoor voor mij in het water en ik voelde me boos en gekwetst en sloot me steeds meer af. Ik snapte dat zij verdrietig was, maar waarom ik het contact moest verbreken dat ging er bij mij niet in. Het stond immers los van onze vriendschap.
Toen we thuiskwamen was onze vriendschap aardig bekoeld van mijn kant, ik was er heel eerlijk gezegd klaar mee, maar wat moet je dan….. We konden er niet meer over praten, zij had haar standpunt ingenomen en ik het mijne. Maar ik kon er niets mee, want ik wilde ook niet achter haar rug om met hem afspreken want dat voelde niet goed. En toen stond ik voor een dilemma, want ik wilde haar uiteraard niet nog verdrietiger maken, maar ik wilde hem ook niet verliezen. Ik heb toen een beslissing genomen die in mijn ogen de enige optie was, wilden we geen knallende ruzie krijgen. Ik heb de vriendschap verbroken.
En zo maakte ik het uit met een vriendin, ik kon voor mijn gevoel niet anders.
Een paar jaar geleden kreeg ik opeens een bericht van haar, ze zag me voorbij komen op social media en besloot de stoute schoenen aan te trekken. We kregen langzaamaan weer contact, ze was ondertussen getrouwd en had 2 kinderen en helaas zeer ernstig ziek. We onderhielden contact en besloten het verleden achter ons te laten, wat gebeurd was was gebeurd en het was fijn haar weer te spreken. Helaas is ze vrij snel nadat we weer contact hadden overleden.
Ik heb contact gezocht met haar man en hij vertelde me dat ze veel over me verteld had en dat mijn break up met haar, haar ontzettend zwaar was gevallen. En hoewel ik er natuurlijk nooit op uit was om haar te kwetsen, voelde het toen echt als de beste beslissing voor mij. Ik kon niet iemand anders voor mij laten bepalen met wie ik omging. En nu klinkt dat misschien allemaal super kinderachtig, maar als ik er nu op terugkijk zou ik het meteen weer doen. Als iemand mij belet om contact met wie dan ook te hebben, dan houdt het op. Zelfs in het verhaal met mijn schoonfamilie zou ik mijn man nooit opleggen dat hij ze niet mag zien. Hij heeft daarin net als iedereen een vrije keus.
Ondanks dat het natuurlijk heel pittig is om een vriendschap te verbreken (ik denk oprecht dat het makkelijker is om een relatie te verbreken), heb je hier ook een keuze. Het is niet prettig, maar je niet meer fijn voelen bij een vriendschap die niet meer is wat het was, is dat ook niet.