Vrienden

Tegenwoordig is mijn sociale kring klein, en dat is een hele bewuste keuze. Ik ben zoals ik het zelf noem, selectief sociaal. Ik heb dierbare vrienden,  waar ik al jarenlang lief en leed mee deel maar er zijn ook gaandeweg nieuwe mensen in mijn leven gekomen waar ik erg dankbaar voor ben.

Een van mijn eerste vriendjes was een hele populaire jongen, en die had een grote vriendengroep. Echt een hele grote, soms vielen er wat mensen af, dan kwamen er weer nieuwe bij, maar de harde kern die bleef stabiel. Toen wij na 4 jaar uit elkaar gingen, bleven zijn vrienden dan ook mijn vrienden en had ik niet het gevoel dat zij moesten kiezen tussen hem of mij. We deden nog steeds heel veel dingen samen en naarmate de tijd verstreek konden mijn ex en ik weer op een normale manier met elkaar omgaan. En dat ging een paar jaar ook gewoon goed. We gingen op vakantie, naar de kroeg & feesten en hadden bovenal veel plezier. Mijn ex kreeg een nieuwe vriendin en op het eerste gezicht leek dat geen probleem te zijn. Na een tijdje bleek dat zij het maar niets vond dat ik nog steeds in die vriendengroep zat. Het was immers uit tussen haar vriend en mij en ik moest plaats maken voor haar. Waar iedereen bij was was het nog wel ok, maar als ik alleen met haar was wilde ze toch echt expliciet melden dat ik nooit meer een vriendschap zou krijgen met mijn ex. 

Het nadeel van een grote groep vrienden is dat het ook heel naar kan zijn, zomaar in 1 keer.  Dat je de kroeg inloopt en iedereen zich omdraait, je niet meer welkom bent op verjaardagen en je niet meer meegevraagd wordt naar feesten. Dan weet je wel hoe laat het is, maar er is dan niemand die recht in je gezicht zegt wat er aan de hand is, ook al kun je dat zelf wel invullen.
Gelukkig heb ik naast deze vriendengroep er ook altijd nog andere vrienden naast gehad, dat werd me nooit in dank afgenomen. Want had ik dan niet genoeg aan de groep ? Maar soms had ik gewoon zin om met andere mensen af te spreken die juist los stonden van de groep, want in zo’n grote groep is er ook altijd wel iets aan de hand. En nu was ik de zogenaamde bok, ik werd er echt gewoon uitgegooid. Van iedereen in de groep die had kunnen bellen of me vertellen wat er aan de hand was, belde uitgerekend mijn ex me na een tijdje om me uit te leggen dat het echt niet aan hem lag, maar dat zijn vriendin het echt heel naar vond dat ik deel uitmaakte van de groep. Voor mijn gevoel kon ik niet anders dan het accepteren maar dat deed natuurlijk echt wel zeer. Zo makkelijk ging dat dus blijkbaar…..

Opeens viel ik wel een beetje in een gat, maar kwam er in deze tijd achter dat ik altijd weg was, ik was echt nooit thuis. En nu waren er avonden dat ik alleen was en dat vond ik wonderbaarlijk genoeg echt fijn, het gaf een bepaalde rust die ik tot dan toe nog niet kende. Oud en Nieuw naderde en ik dacht: hoe zou het zijn om gewoon in mijn eentje thuis te blijven ? Ik had opties genoeg maar vond dat ik het een keer moest proberen. Het is een van de beste oudejaarsavonden die ik me kan herinneren. Geen gedoe, geen gezeik gewoon lekker mijn eigen gang gaan, en heb film gekeken met lekkers in bed, er was niets zieligs aan. Ik leerde genieten van tijd alleen, geen druk, niet constant iemand die aan mijn deur stond (ik woonde in het centrum). Dit was een tijd waarin ik leerde om tijd met mezelf door te brengen, te doen wat ik wilde en dat is eigenlijk zo gebleven. Ik draaide de rollen om. Mijn tijd was mijn tijd en als ik echt met mensen af wilde spreken dan deed ik dat en anders niet. Het was helemaal prima.

Ik had een groep met diverse mensen om me heen waarmee ik leuke dingen kon doen, maar het waren allemaal mensen van wie niets moest, het was gewoon ok. Had je tijd en zin om iets te gaan doen dan was dat prima maar als je niet wilde was dat ook goed. En had ik niet meteen 10 mensen die me belde of voor mijn deur stonden te zeuren tot ik toch maar weer ging.

En dat is zo gebleven, in de loop van de jaren heb ik meer gelijkgestemden ontmoet waarbij ik compleet mezelf kan zijn, die me compleet accepteren zoals ik ben, waaraan ik nooit iets hoef uit te leggen, die nee ook als antwoord accepteren, of:  ik heb geen zin. Alles is prima en ik kan je vertellen… dat is echt een verademing.