Stilte voor de storm
Soms zit mijn hoofd zo vol van alles wat er geregeld dient te worden dat ik opeens een soort van error in mijn hoofd krijg. Dan kan ik dus de meest simpele beslissing niet eens meer nemen. Als ik dan de vraag krijg: “wat eten we morgen” als we net klaar zijn met eten, dan knap ik al bijna uit mijn vel. Ik probeer het eten zover mogelijk vooruit te plannen maar mijn probleem is dat ik vaak helemaal geen zin heb in eten dat ik in huis heb… Als ik zeg we eten morgen nasi dan kan het zomaar zijn dat ik daar morgen helemaal geen zin in heb, maar goed dat terzijde.
Op dit moment hebben de kinderen vakantie en dan merk ik, dat ik ook rustiger ben omdat er niets moet. En dat vind ik fijn, alles even los te kunnen laten. Mijn hoofd uit en gewoon niets te moeten. En ik probeer heel hard niet te denken aan de weken die voor me liggen want ik weet hoe druk het wordt. Probeer voor nu gewoon mijn kop in het zand te steken en het dag voor dag te bekijken, want voor ik het weet ben ik chagrijnig en daar heeft helemaal niemand iets aan en ikzelf al helemaal niet.
Mei is altijd al een drukke maand en ik moet dan echt proberen om meer rustmomenten in te bouwen wanneer dat kan, gewoon alleen al om niet compleet knettergek te worden. Hoe voller mijn agenda is hoe voller mijn hoofd hoe meer errors ik krijg. En het is gek want ik kon “vroeger” toch echt wel veel hebben, ik draaide mijn hand niet om voor lange werkdagen en daarnaast een volle sociale agenda. Maar “vroeger” had ik maar 1 agenda, ik denk dat dat het verschil is. Ik schreef natuurlijk al eerder over de mentale last die je vaak als moeder (uitzonderingen daargelaten) draagt.
De komende weken zijn gewoon echt de hel als je het mij vraagt. Waar een ander misschien overloopt van enthousiasme omdat er zoveel dingen op de planning staan, kan ik als ik het toelaat bijna vervallen in een slachtofferrol maar ik waak ervoor om het niet te doen. Niet alleen zijn er deze maand 2 verjaardagen te vieren, waaronder die van mijzelf, maar bestaat ook de school van de jongens 50 jaar en daar is een feestweek aan verbonden waar ook heel veel voor geregeld dient te worden, zijn er schoolreisjes en de avond vierdaagse. Dit komt allemaal bovenop de normale lijst van werk, huishouden, sport van de jongens en andere shit.
Het enige wat ik kan doen is het per dag bekijken en zoveel mogelijk voorbereidend werk doen. De to do lijst wordt steeds langer, maar het is wel fijn als ik dingen stuk voor stuk kan afvinken. Vast te blijven houden aan het feit dat het niet erg is als ik ergens een steek laat vallen en dat overal een oplossing voor is, houden me ergens ook wel zen of ik hou mezelf gewoon voor de gek dat kan ook nog….
De controlfreak in mij mag meer getemd worden en accepteren dat het leven gewoon soms anders loopt dan dat ik vind dat het moet lopen omdat dat nou eenmaal zo in mijn hoofd zit. Ik kan waanzinnig jaloers zijn op mensen die gewoon heel relaxt overal instappen. Die zeggen ik zie het wel en zich totaal niet druk maken, dat lijkt me zo heerlijk. Ik regel het wel als het zover is, ik wilde echt dat ik zo kon zijn. Het zou me een hoop kopzorgen en gepieker schelen denk ik. De perfectionist in mij wil altijd alles zo goed mogelijk doen, zo niet perfect maar dat hoeft natuurlijk niet altijd. Ik wil hier ook echt op letten omdat ik het ook bij mijn oudste heel erg zie. Die wil alles perfect doen en wel meteen. Ik wil hem leren dat je juist fouten moet maken om ervan te leren. Maar dan moet ik dat zelf natuurlijk ook laten zien.
Al met al probeer ik ook in deze drukke weken tijd voor mezelf te maken en te houden (de zondagmorgen is extra heilig nu). Ik haal nog een keer diep adem en geniet nog even keihard van de stilte voor de storm!