Rauwe pijn.
Voordat onze zoon geboren werd bijna 4 jaar geleden, ben ik nog een keer zwanger geweest. Maar helaas ging dat mis. Na een paar weken bleek het hartje niet te kloppen… Alle hoop in 1 keer weg. Alle fantasieën over een gezin, hoe dat zou zijn, zorgen voor een baby, hoe zou hij/zij er dan uit zien out the window, weg.
Wat een verdriet had ik. Ik kon het niet plaatsen en voelde me een enorme loser. Mijn lichaam liet me voor de zoveelste keer in de steek.
Ik voelde me zo ontzettend machteloos en verdrietig maar vooral boos. Woest was ik, op mezelf. Ik kon er niet mee uit de voeten. Ik voelde me constant woedend op mezelf. Had ik de baby het gevoel gegeven dat hij/zij niet welkom was? Wilde ik dit zelf ook echt wel ? Had ik mijn lichaam onbewust opdracht gegeven iets wat zo mooi had kunnen zijn, kapot te maken ?
Aangezien het allemaal niet vanzelf op gang kwam duurde en duurde het maar en uiteindelijk met medicatie en na 8 uur weeën, was het voorbij. 1 Dag voor mijn verjaardag. Ik vergeet het nooit meer. Aan de ene kant opgelucht dat ik het nu echt af kon sluiten en aan de andere kant nog steeds het verdriet en de woede. Ik besefte toen nog niet dat ik pas aan het begin van de verwerking stond.
Mensen willen je natuurlijk steunen en lief zijn voor je, maar opmerkingen zoals, het was nog niets en ben blij dat het nu gebeurd is en niet als je al op de helft bent, ik ken iemand die tijdens de bevalling afscheid heeft moeten nemen van haar kindje enz. enz. maakte dat ik vanbinnen helemaal kookte. Het was goed bedoeld, dat begreep ik, maar ik had liever dat men dan niets zei.
En toen opeens, zoals dat bijna altijd gaat met mij was ik er klaar mee. Met de woede vooral.
Ik zie me nog zitten in de auto, van het een op het andere moment zei ik tegen mijn vriend ik moet iets doen, want ik word gek. Voor ik iemand in elkaar sla, ik moet aan de slag. En dat deed ik dus ook. Ik nam contact op met een psychologe en daar heb ik de ogen uit mijn kop gejankt tot ik niet meer kon. Ze ging door tot ik eindelijk inzag dat het niet mijn schuld was. En hier helemaal niets aan kon doen. Ik voelde me zo ontzettend opgelucht. En kon het eindelijk een plek geven.
Ik ben blij dat ik toen de stap heb gezet om om hulp te vragen. Wist gewoon niet meer wat ik moest doen, maar dat ik iets moest doen stond vast. Hoe rauw de pijn ook was, ik moest er doorheen.
De dag dat ik uitgerekend zou zijn komt weer naderbij en ieder jaar moet ik toch weer huilen. Om wat had kunnen zijn, maar ook de angst het te vergeten. 3 Maanden na dit voorval was ik weer zwanger. Onbezorgd zwanger zijn zat er niet meer in, en ik merk dat ik dat nu ook niet altijd ben. Toch probeer ik het enigszins naast me neer te leggen en toch te durven genieten van het wonder in mijn lijf.
Nog 3 maanden tot het zover is, ik kan niet wachten om je te ontmoeten.
Liefs van mij