Persoonlijkheidstypen

Zelf hou ik niet zo van labels en wat je moet zijn of waar je jezelf mee identificeert of waar men zich tegenwoordig dan ook maar mee bezighoudt.

Een tijdje geleden stuurde een vriendin mij echter iets door over persoonlijkheidstypen en dan met name INFJ. Een Engelse afkorting voor Intuitive, Introvert, Feelling and Judging, oftewel vertaald naar het Nederlands, intuïtief, introvert, gevoel. En dat stuk leek wel over mij te gaan. Als ik mezelf zou moeten omschrijven zou dit heel dicht in de buurt komen.

Een paar zaken sprongen er echt uit.

Je weet wat er gaande is in de levens van anders. Dat komt omdat je dingen ziet die niemand anders opvalt. Als iemand een masker op heeft dan prik je daar doorheen.
Je vindt het fijner om een los plan te hebben dan om alles maar op zijn beloop te laten. Ik ga daar niet goed op. En vooral met een gezin moet je voor mijn gevoel soms ook echt dingen gepland hebben anders loopt er van alles in de soep en dat kan ik met mijn peri menopauze hoofd nu even niet zo goed handelen.
Je kunt heel verlegen, stil en teruggetrokken zijn, terwijl je heel charmant, grappig en zelfs hilarisch kunt zijn. Vooropgesteld dat ik mezelf echt heel grappig zo niet de grappigste vind, ben ik van nature verlegen, en hoe luider anderen zijn/worden des te stiller ik word. Mits ik omringd ben door mensen bij wie ik me thuis voel.
Je bent introvert en vindt het fijn om alleen te zijn. Deze klopt ook als een bus, ik vind het heerlijk om alleen te zijn en op sociaal gebied ben ik mega onhandig. Ik weet nooit wat ik moet zeggen, zet me in een kamer met vreemden en ik wil het liefst verdwijnen. Ik vind het fijn om alleen te zijn maar ik vind het ook heel fijn om met mensen te zijn waar ik echt compleet mezelf kan zijn.
Je verwijdert mensen uit je leven als ze je te vaak pijn hebben gedaan. Dit is ook helemaal waar, ik schreef al eerder hoe ik een vriendschap verbrak en deelde ik het verhaal over de relatie met mijn schoonfamilie. Ik heb in het verleden vaak het verwijt gekregen dat ik niet vergevingsgezind ben, maar waarom moet ik iemand keer op keer blijven vergeven, als dat ten koste gaat van mijzelf ? Als mensen over mijn grenzen blijven gaan, dan maakt mij dat onzeker, wat doe ik verkeerd in dit verhaal ? Vaker dan eens ben ik in therapie gegaan om om te kunnen gaan met bepaalde mensen in mijn leven, tot ik erachter kwam dat ik ze ook achter me kan laten. Knap je mentaal echt van op kan ik je zeggen!
Je pikt de sfeer in een ruimte direct op. Dit is ook echt een listige, omdat ik het meteen voel als ik ergens binnenkom. Maar vervolgens kun je er geen kont mee. Je voelt het als de sfeer verandert maar ook als er ergens ruzie is geweest en dat kan je soms een heel oncomfortabel gevoel geven. En dat is dus weer niet handig als je sociaal al onhandig bent.
Je voelt je af en toe onbegrepen en hebt het idee lijnrecht tegenover de wereld te staan. Ook best een listige, de wereld is de afgelopen jaren enorm verhard, en mijn man zegt vaker, je moet wat harder worden. Ik snap soms echt niet hoe de wereld in elkaar steekt, hoe mensen elkaar dingen aan kunnen doen, of zichzelf.

En dit zijn nog maar een paar voorbeelden die voor mij herkenbaar zijn. Mocht je interesse hebben google dan eens op persoonlijkheidstypen, daar ligt echt een schat aan informatie.

Natuurlijk is niemand 100% in een hokje te proppen en dat is maar goed ook! Maar ergens is het wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben die enigszins zo in elkaar steekt.