Perfectionisme
Onze kinderen kunnen heel erg in hun hoofd zitten, en dat hebben ze eerlijk gezegd niet van een vreemde. Ze kunnen zich lang van tevoren druk maken over dingen die gaan komen. En dan gaat het vaak over dingen die ze dan voor hun gevoel meteen goed moeten doen. Ik herken dat gevoel, maar ik wil het er ook meteen uittrappen met alle geweld (Nee, niet letterlijk!). Want als je zo jong bent dan wil je toch helemaal niet bezig zijn met dat je alles meteen goed moet doen?
Ik kan me niet herinneren dat ik toen ik zo oud was dat ik me daar druk over maakte. Dat alles meteen goed moest zijn. Dat kwam voor mij (godzijdank) pas veel later. Maar het is niet alleen onderdeel van hun karakter, ik merk het ook aan hoe kinderen tegenwoordig in het leven staan. Ik hoor alleen maar die is het beste daarin en die haalt alleen maar tienen en die is daar en daar heel goed in.
Wat is er gebeurd ? Ik kan hier ellenlange gesprekken over voeren met mijn man. Omdat ik het zo vreselijk naar vind al die druk. Ik weet nog dat er in een klas een rekenladder hing, dat is dan ter motivatie, maar hoe motiveer je iemand die constant onderaan die ladder bungelt ? Dat je elke dag van de week geconfronteerd wordt met het feit dat iedereen klimt en jij blijft hangen. Hoe ruk is dat ? Ik was het er niet mee eens, maar ik hield mijn mond.
En dan mag ik nog in mijn handjes knijpen dat voor zover ik het nu kan zien, ze goed mee kunnen komen op school. Want ze hebben ook wel wat voor hun kiezen gehad met een tijd niet naar school kunnen en de druk die opgevoerd werd omdat de lesstof er wel in moest. Mijn hart kan erom huilen.
Maar om terug te komen op het perfectionisme, mijn man en ik hebben dat beiden dus je herkent het meteen. En dat wil je niet voor je kind. Want het geeft onnodig een druk die er niet hoeft te zijn. Dus wij willen de aandacht verleggen naar het plezier dat je in dingen kunt hebben, je hoeft niet overal de beste in te zijn. Alsjeblieft niet zeg, maak plezier daar heb je meer aan. Wat niet wegneemt dat je jezelf een doel mag stellen. Als dingen niet in 1 keer lukken dan doe je het nog een keer en nog een keer tot het wel lukt. Er is geen man overboord als het niet meteen goed gaat, je krijgt geen straf en niemand is boos.
Als ze voor iets staan wat lastig lijkt of dat ze huilend aan je bed staan omdat ze ergens vreselijk tegenop zien, dan kan ik, buiten een dikke knuffel, soms alleen nog maar zeggen dat ik in hun geloof. En dat ze alleen maar hun best hoeven te doen. Dat ik er alle vertrouwen in heb dat het hoe dan ook goed zal komen, op welke manier dan ook, ook al is het misschien niet meteen zoals ze wensen en dat dat niet erg is. Dat er geen haast is, dat ze nog jaren hebben om te stressen over van alles en nog wat maar niet nu.
Het is niet makkelijk denk ik om in deze tijd op te groeien, met alle succesverhalen om hen heen. En dat wordt alleen nog maar lastiger als ze straks echt in het social media verhaal duiken, dus ik probeer dat echt voor me uit te schuiven. Of ze eigenlijk te beschermen voor de wereld die verhard. Fouten maken kan blijkbaar niet meer, terwijl het juist zo belangrijk is om soms keihard op je smoel te gaan. Om ervan te leren en om in te zien dat je echt wel weer opstaat en doorgaat. Dat je veerkrachtig bent en dat er niets is wat je niet kunt als je maar gelooft in jezelf. Dat je erop vertrouwt dat het hoe dan ook goedkomt, ook voor jou. Ik wens voor mijn kinderen dat ze hiermee leren omgaan (met hulp van ons uiteraard) en dat ze de druk voor zichzelf eraf kunnen halen zodat ze ook nog tijd hebben om gewoon zorgeloos kind te zijn.