Overgave

Voor iemand met weinig geduld duurt het herstel van een longontsteking lang. Vorige week donderdag zat ik bij de huisarts en kwam ik thuis met een shit load aan medicijnen en dacht ik nog heel naïef, ik ben er zo weer bovenop. Maar helaas is dat niet het geval. Het herstel duurt gemiddeld 6 tot 8 weken dus ik denk dat ik nu op de helft ben.

Het hoesten is gelukkig al sterk verminderd maar de energie is ver te zoeken. Ik voel me slap, futloos en godsgruwelijk moe en heb van die periodes dat ik benauwd ben. Ik sta op om de kinderen klaar te maken voor school en ze weg te brengen en daarna ga ik naar bed. En slaap dan zowat de hele dag, kijk een serie, val weer in slaap en ik ga tegelijk met de kinderen weer naar bed.

Mijn ouders zorgen heel fijn goed voor ons en ik heb weinig hoeven koken, mijn man zit natuurlijk ook nog steeds ziek thuis met zijn rug dus die is ook nog niet mobiel. Het is echt een complete overgave, mijn lijf bepaalt wat er gebeurt en dat is bar weinig. En nu zou ik ook kunnen denken nou lekker rustig, je had toch zo’n behoefte aan rust? Ja maar dan wel als ik me gewoon lekker voel. (Het is ook nooit goed).

Tot overmaat van ramp kletterde ik van de week ook nog even van de trap met een blauwe bil en blauwe arm tot gevolg. En toen was ik helemaal klaar. Ik zat huilend van ellende op de grond, ik voelde me echt heel zielig.  Maar goed, het is nu even wat het is, en het is niet het einde van de wereld, we komen er wel weer bovenop.

Wat me wel opgevallen is de afgelopen weken is hoe lief en behulpzaam veel mensen in onze buurt zijn, veel berichtjes over hoe het gaat. Mensen die de jongens willen brengen en halen naar sport en feestjes. En ik neem het allemaal aan. Zonder gedoe, zonder dat ik me er rot onder voel. Ik vind het zo ongelooflijk lief hoe geïnteresseerd mensen zijn in ons welzijn en hoe ze ons ondersteunen. Voor hun is het misschien een klein gebaar maar voor ons betekent het vooral rust in ons hoofd en ons kunnen overgeven aan ons herstel.

Dus we gaan gewoon nog even zo door en onze agenda’s blijven leeg de komende weken. Ik kan niet eens verder denken dan een dag. En ik kan gewoonweg geen afspraak maken omdat ik niet weet hoe ik me voel.

En voor nu is dat de leidraad, per dag bekijken hoe het gaat en vooral niets forceren en willen overhaasten. Voor ik het weet bevind ik me weer in de drukte dus ik hou me vooral rustig.