Oude besjes
We leven hier met 3 bejaarden in huis. En soms kan ik opeens overvallen worden door een angst, dat die bejaarden er tussenuit piepen. Ik heb het over de katten mocht je dat nog niet snappen haha. Niet dat je denkt dat ik hier ook nog 3 bejaarden in huis heb genomen gewoon omdat het kan.
De katten zijn 15,16 en 18 dus dat is voor katten echt wel heel oud. En dan weet je ook dat er ieder moment iets kan gebeuren maar toch stop je je kop in het zand. Omdat je er ook helemaal niet aan wilt denken dat je afscheid van ze moet nemen.
Na een volle week en ochtend plofte ik eindelijk op de bank met een lekkere cappuccino en een grote kop thee. En dacht ik ga even relaxen en een serie kijken voor de kinderen thuiskomen. Maarrrrrrr helaas liep dat net even anders. Guusje lag naast me en opeens zie ik haar zo van de bank vallen. Dat is 1 x eerder gebeurd, maar toen lag ze te pitten, schudde haar hoofd en stond toen beduusd op. Daar kon ik nog wel om gniffelen. Maar vandaag was het anders, ze kwakte echt op de grond en ze begon helemaal te schudden en te trillen. Het was echt super naar. En ook al duurde het ongeveer 20 seconden, in mijn hoofd en hart duurde het een uur.
Dus terwijl ik keihard stond te huilen uit blinde paniek en ook omdat ik gewoon niet wist wat ik moest doen, zei mijn man bel de dierenarts! Ze stopte met schudden en het duurde even voor ze bij haar positieven kwam. Ze had enorme pupillen en lag in zijn armen te kwijlen als een malle. Dus ik belde de arts, begon weer te huilen van de stress en de assistente zei kom maar meteen. Wij als een gek naar de dokter die haar checkte en constateerde dat ze er wel weer was. Normaal moet je in dit soort situaties meteen allerlei testen uit gaan voeren maar de kans dat ze het dan niet redden is groot op die leeftijd. Dus hij heeft haar verder nagekeken, en alles lijkt verder voor nu in orde te zijn.
Hij adviseerde wel om haar nu medicatie te geven omdat dat nog weleens kan helpen maar die man kan uiteraard geen garanties geven. Natuurlijk hebben mijn man en ik al lang geleden besproken hoe we hier beiden instaan. Mocht dit op een gegeven moment te vaak voorkomen, dan houdt het natuurlijk een keer op. We gaan niet allerlei trucjes uithalen om het allemaal op te blijven lappen want dat is voor haar ook niet tof. En voor wie doe je dat dan nog ?
We gingen godzijdank naar huis met een levende kat. In mijn hoofd was ze natuurlijk al 28458879 in onze armen gestorven. En nadat zij was bijgekomen van de stress van de katten vervoerbak en de dokter en de pil en weer terug, keek ze ons aan van wat zitten jullie nou stom naar me te kijken. Typisch voor hoe zij is. Dat is dan ook wel weer hilarisch.
En hoewel we echt wel beseffen dat ze echt niet het eeuwige leven hebben was het vandaag echt zo’n reality check. Maar tegelijkertijd moet je het loslaten want je kunt niet leven met de angst dat er weer iets gebeurd. Voor nu is ze ok.
En ook al zijn ze soms mega irritant, naar binnen, naar buiten nee ik wil weer naar binnen nee toch weer naar buiten, we hopen dat we ze nog lang bij ons kunnen houden.