Als mijn kinderen mij zien is het net of ze opeens hulpeloze wezens zijn die echt helemaal tot niets meer in staat zijn. Nu zijn ze 6 en bijna (heel erg bijna) 10. En ze lijken echt capabel om een boterham te smeren of drinken te pakken. En het is niet zo dat ik het niet voor ze wil doen, of ja soms eigenlijk niet nee als ik al 10 dingen tegelijk doe. Maar het gaat er meer om dat ik ze bij willen brengen dat ze zelf ook kunnen verzinnen hoe je iets op kunt lossen, en dat werkt niet als je mij overal voor inschakelt.

Dat zorgt voor veel gemopper en gebokkenpruik (ik verzin dit woord ter plekke). Zoals ik het zie zorgt dit er ook voor dat ze zelf leren denken, ik heb bovendien ook geen zin om alles klakkeloos voor ze te doen. Stel je voor dat ze opgroeien en ze opeens zo’n man zijn geworden die niet eens weet hoe je een was draait of hoe je een pastaatje in elkaar draait of een aardappel kookt. 

Als de oudste een voetbalwedstrijd heeft op zaterdag moet hij zelf de team was doen van mij. Zucht, kreun, steun, maar hij weet wel hoe de wasmesjien werkt. En aan de jongste vraag ik vaak weet jij nog hoe de wasmachine werkt ik ben het vergeten, kun jij hem aanzetten?
Afgelopen week Koningsmarkt. De oudste vindt dat zooo leuk omdat hij dan geld kan verdienen en dat spoor ik uiteraard ten zeerste aan. Maar als je dat wilt, dan hangen daar bepaalde consequenties aan vast. En dat betekent dat ik niet de enige ben die om 3 uur opstaat en ik daar dus in mijn eentje naartoe ga. Nope, dat betekent dat je meegaat, en ook actief gaat verkopen. En dat was een ding, want wat wilde hij waarvoor vragen en hoe doe je dat dan en hoe moet ik alles dan neerleggen ? Tja, ga maar proberen…. Ja maar mamaaaaa. Toen om half 6 ’s ochtends de eerste keiharde verkoop een feit was, was hij zo blij dat het hem aanmoedigde om vooral door te gaan. Vind ik dan weer fijn om te zien. Want heel eerlijk, als mijn kinderen blij zijn ben ik dat ook, klinkt zo cliché maar klopt als een bus (ik gooi er nog maar 1 in :-)).

Iedereen heeft zijn eigen manier van opvoeden en die van ons bestaat uit onze kinderen redelijk vrij laten binnen door ons gestelde grenzen en dat ze zelf mogen aangeven wanneer zij vinden dat ze meer ruimte willen (bijvoorbeeld tot welke straat buitenspelen, alleen naar de klas/school enz.). En dat bovendien alles maar dan ook alles bespreekbaar is. Als ik hoor, “Jemig papa is er nu al een maand voorbij en daarna: mama zal ik naar de supermarkt gaan om chips/chocola te halen”, kan ik lachen en janken tegelijk. De juf van jongste sprak me aan omdat ze chocolade had gekregen en toen zei hij: “oh dat wil mama ook altijd als ze ongesteld moet worden”. Ze hebben daar heel hard om gelachen, ik ook trouwens. Ik hoor vaak: mijn kinderen weten niet eens wat ongesteld zijn is, of vinden het wel erg ver gaan dat ik hier open over ben, helemaal prima. 

Ik wil ze graag meegeven dat zij zeker ook een stem hebben. Een paar maanden geleden ben ik gestopt met het posten van foto’s / filmpjes van hen op social media omdat ik de vraag kreeg, mama wie ziet dat dan allemaal en ik wil dat eigenlijk helemaal niet. Dus dat was voor mij reden genoeg om meteen te stoppen.

Wij willen graag mannen de wereld insturen die hun kont wel redden (zo zitten ze beiden op een vechtsport omdat mijn man en ik vinden dat het belangrijk is in deze tijden om jezelf te kunnen verdedigen, en mogen ze zelf ook nog een andere sport uitzoeken, maar de vechtsport blijft). Lieve kerels die hun mannetje staan, goed en duidelijk kunnen communiceren en die hun grenzen aan durven geven en dat alles met respect naar en oog voor hun medemens. En we hopen bovenal dat ze trots op zichzelf zijn en uiteraard gelukkig met wat ze dan ook gaan doen of met wie ze dan ook hun leven willen delen. Ok ik stop, anders ga ik huilen… 

Loopt dit altijd lekker soepel en gesmeerd , haha nee joh natuurlijk niet. Regelmatig sta ik hier ook met mijn handen in het haar, te tieren als een dolle stier, maar ook dat hoort er ook bij zullen we maar zeggen….