Meningen van anderen - Deel II

Toen ik ging samenwonen met de liefde van mijn leven raakte ik heel snel zwanger. Als je zwanger wenst te worden dan wil je dat natuurlijk meteen en ik was heel blij dat het zo snel lukte. Maar ergens diep van binnen voelde ik geen euforie, dat vond ik wel gek, zelfs mijn moeder zei nog: ik vind je niet heel blij.

We gingen naar de verloskundige om een echo te maken en dat was natuurlijk super spannend, maar we konden nog niet heel veel zien want het was nog pril. Een paar weken later had ik ’s morgens een bloeding en heb ik meteen gebeld, maar ik kon pas ’s middags om 16 uur terecht. Ze probeerde me nog gerust te stellen, maar ik voelde diep van binnen, dit is niet goed. En het was inderdaad niet goed, het hartje klopte niet. Klaar, over, uit. Al onze dromen in 1 klap weg, ik voelde me zo verdoofd, het kwam allemaal niet echt binnen.

Dan komt er een tijd van afwachten, dat het vanzelf afkomt zoals dat heet. Maar dat gebeurde helaas niet. Mijn man had in al zijn enthousiasme aan vrienden verteld dat ik zwanger was en nu moest hij gaan vertellen dat het niet goed was. En daar kwamen al meteen de eerste goedbedoelde adviezen en na het lezen van mijn laatste blog weet je misschien al dat ik daar niet zo goed op ga. Ik wilde alleen maar huilen met een dekbed over mijn hoofd. Maar waar we op wachtten gebeurde niet, het kwam niet af, zelfs na 3 weken niet, dus moest ik naar de gynaecoloog, die schreef medicatie voor om het proces te versnellen.

Ik denk dat dit echt 1 van de verdrietigste dagen van mijn leven is geweest. Je moet zelf die medicatie inbrengen, dus dat voelt al niet goed en vond ik super heftig.  En dan wachten tot er iets gaat gebeuren. Ik was alleen thuis, de katten hadden zich om mij heen verzameld, dat was de enige keer dat ze alledrie om me heen lagen en bij me bleven totdat mijn man thuiskwam. Echt heel bijzonder. Maar goed, ik dwaal af, het werd inderdaad in gang gezet en het kwam af, en dan denk je ok hoe nu verder…?? Het is klaar en over toch, dus nu word ik geacht gewoon verder te gaan alsof er niets gebeurd is ?

Als een soort van therapie wil je je verhaal vertellen, gaat het delen en dat was meteen het startsein voor sommige mensen om helemaal los te gaan met verhalen die veeeeeeel erger waren en hun mening daarover. Waardoor ik me ging voelen alsof ik helemaal geen recht had op mijn verdriet. Dat ik zat te miepen en sippen om niets. Het ene na het andere traumatische verhaal moest ik aanhoren en ik werd er eigenlijk alleen nog maar verdrietiger van. Ondanks dat het goedbedoeld was, voelde het niet zo, want waar het uiteindelijk iedere keer op neerkwam was dat de natuur het zo geregeld had en dat ik blij moest zijn dat het nog niets was, dat ik dankbaar moest zijn dat ons waarschijnlijk een zwaar gehandicapt kind bespaard was gebleven en dat ik nu verder moest met mijn leven. Dat het vooral geen zin had om erin te blijven hangen. Je moet door, je moet gaan sporten, je moet leuke dingen doen, het is voorbij, het is klaar en nu door met je leven, zo snel mogelijk. 

Ik voelde zoveel tegelijkertijd,  onbegrip, mijn lijf had gefaald, had ik dit kindje dan zelf dood gewenst omdat ik niet euforisch was, was ik er nog niet klaar voor, ik was boos en verdrietig, en gefrustreerd en woest op iedereen die zwanger was. Ik kon het niet handelen en ging weer naar mijn psycholoog, ik moest er zelf mee om leren gaan en had hier echt hulp bij nodig, ik kon dit niet alleen. Na een aantal sessies en EMDR kon ik het een plaats geven en kwam er innerlijke rust.

3 Maanden later had ik weer een positieve test in handen, maar de onbezorgdheid was weg. Bij elk steekje, elk gek gevoel, overviel mij een soort angst, soms bijna paniek. Elke echo met een kloppend hart was een opluchting, maar ik kan je wel vertellen dat 9 maanden zo wel heel lang duren. Godzijdank ging alles goed en werd onze oudste geboren, en 4 jaar later maakte de jongste ons gezin compleet.

Ik weet dat mensen goedbedoeld advies willen geven, maar ik vond het ontzettend zwaar om al die verhalen aan te horen en hun mening hierover, hard en ongefilterd. Je weet niet eens wat je met jezelf of de situatie aan moet en dan al die meningen die door je strot worden geduwd maken het er niet beter op. Natuurlijk zijn wij ontzettend blij en dankbaar dat het goed is gekomen en zijn we ons ervan bewust dat niet iedereen dit gegund is. Maar kunnen we alsjeblieft wat milder zijn naar mensen die door pijn en verdriet gaan? Je hoeft niet altijd je mening te ventileren. Het is ook meer dan prima om te zeggen: ik weet even niet wat ik tegen je moet zeggen, buiten dat ik het heel erg voor je vind. Dat is iets wat ik toen 1000 x liever had gehoord i.p.v.  je moet hier niet te lang in blijven hangen, het was nog niets (wie bepaalt dat?), je moet doorgaan met je leven, je bent wel erg lang verdrietig (ik kan hier overigens soms nog steeds opeens verdrietig over zijn), zo erg is het toch allemaal niet. 

Als mensen door een traumatische ervaring gaan (want dat was het voor mij) geef iemand dan de ruimte, vul niets in, laat hem/haar indien gewenst ventileren, of ben samen stil, daar help je echt iemand mee. Je hoeft namelijk echt niet altijd iets te zeggen er zijn is meer dan genoeg.