Me time & Self-pitty

Oh tof een Engelse titel, voor iemand die er een hekel aan heeft als mensen veel Engelse woorden gebruiken, begin ik al goed, maar dat terzijde. Vergeef me ;-).

Elk jaar gaan we een weekend weg met mijn familie. Dat doen we al jaren en het is fijn dat we dit nog altijd samen kunnen doen. Zelfs de vriendinnen van de 2 zonen van mijn zus komen mee, dus nog meer feest. We sparen hier het hele jaar samen voor en pakken dan ook echt uit. We huren een mooie, luxe bungalow omdat het kan, er moet wel een bbq bijzitten, zo niet dan wordt deze ergens in een auto gepropt. En minstens 2 badkamers, dat zijn zo’n beetje de 2 vereisten, het liefst nog 1 met een bad, maar als dat niet is is dat ok. 

Dit jaar had ik iets uitgezocht in Zuid-Limburg en voor de mensen die mij al wat langer kennen weten dat ik daar ben opgegroeid en 12 jaar gelden verhuisd ben naar Noord-Holland voor de liefde. Dus ik had hier toch een partij zin in! Het voelt voor mij altijd heel fijn om in Limburg te zijn, ook het dialect (of 1 van de) weer te horen (ja ik versta dat allemaal!). FRIET eten, misschien een stukje vlaai en gewoon genieten.

Een paar dagen geleden voelde ik het echter al aankomen, de eerste schoolweek zat er weer op en ik voelde dat mijn rug zei.. ho wacht even niet zo snel jij. En ik dacht nog (naïef) als ik me rustig houd dan komt het goed. Maar helaas het kwam niet goed. Het werd niet erger, maar het werd ook niet beter. Dus gisteren hakte ik huilend de knoop door en besloot thuis te blijven. Mijn man en kinderen moeten, vind ik,  uiteraard gewoon wel genieten, want ik red mezelf wel, en toch was ik verdrietig om de situatie en voor mezelf.  Ik weet ook dat als ik wel zou gaan ik het proces daarmee langer laat duren dan nodig. Dus verstandig als ik ben heb ik het aan mij voorbij laten gaan.

En dat doet pijn. Letterlijk en figuurlijk. En natuurlijk is het niet het einde van de wereld als je niet mee kunt naar een weekendje Limburg. Er zijn ergere dingen in de wereld dat weet ik ook heus wel. Maar ik heb wel even gebruld toen mijn man vertrok om de kinderen op te halen. Hij zei geniet dan gewoon van de rust, van het niet constant mama mama mama. Maar dat is toch anders, nu moet ik namelijk verplicht thuis zijn en kan ik geen reet. Dat is niet genieten. Dus ik begon naast huilen ook nog te mokken en vond ik mezelf zielig.

As we speak zijn ze nog onderweg en het wordt ongetwijfeld weer een gezellige zooi met lekker eten,  fijne gesprekken en vooral veel plezier. Zondag zijn ze er weer en dan hoor ik de leuke verhalen en hoe fijn de jongens het hebben gehad. Ik verheug me er nu al op.

Voor nu, leg ik me erbij neer en lig ik op de bank met de poezen. Het is niet anders, volgend jaar nieuwe ronde nieuwe kansen. Ik ga maar eens een serie zoeken met heel veel seizoenen…..