Loslaten
Met het (mogen) krijgen van kinderen komt zoveel meer kijken dan je je voor kunt stellen en dat alles zonder handleiding. Vanaf de minuut dat je moeder wordt verandert alles. Althans laat ik nu even voor mezelf spreken. Alles komt opeens 10 x harder binnen, je hebt geen idee wat je doet, en wat moet je met allemaal zo’n hummel ? Gelukkig groei je in elke nieuwe fase, zo is het ook weer, maar overweldigend is het wel.
Heel cliché maar iedere leeftijd heeft zijn charmes en het verschilt ook nog eens per kind. Als ik zie hoe verschillend onze kinderen zijn dan vraag ik me soms af hoe het mogelijk is. De een is zacht en super gevoelig, voorzichtig (en getint), de ander is veel harder, duikt overal in, maar ook super lief (en zonder pigment). Beiden zijn heel grappig, dat hebben ze uiteraard van mij, want zoals ik al eerder vertelde ik vind mezelf echt de grappigste persoon op aarde.
Maar nu ze ouder worden en de oudste over 2 jaar naar de middelbare school vertrekt, veranderen ook hun gewoontes en willen ze uiteraard ook meer ruimte.
We hebben de kinderen gevraagd om aan te geven wanneer zij toe zijn aan een volgende stap. Of als we merken dat ze er zelf aan toe zijn gooien we een balletje op. Nu zijn we in een fase beland dat ze samen naar school gaan en samen weer naar huis komen.
En we hebben daar uiteraard hele duidelijke afspraken over gemaakt, maar ik vond het in het begin best spannend. En ook al is het maar hooguit 2 minuten op de fiets het maakt niet uit, ze moeten wel een weg oversteken. De oudste ging voorheen al alleen naar school vanaf groep 4, maar toen ik met de jongste weer naar school ging, ging hij automatisch weer met ons mee, al kreeg ik toen wel al thuis een kus, want hey dat doen we niet meer op school mamaaaaaa, Dat is alleen maar gênant. Ooookeeeeee.
De jongste vindt het geweldig, samen met zijn grote broer helemaal alleen op pad. Oj oj die zie je met de dag groeien. Zijn grote broer is alles ! En dat is ook echt super lief om te zien, maar niet altijd leuk voor de oudste. Die overigens steeds meer zijn eigen plan trekt en dat mag. Afspreken met vrienden en je ziet hem de hele dag niet meer. Of ze zitten hier en blijven eten, ook helemaal prima en gezellig.
Waar ik ze eerder nog moest vermaken met knutsels (ik haat knutselen), spelletjes, fietsen, wandelingen, speeltuinen en andere dingen, verschuift het steeds meer naar spelen met vriendjes of spelen met Lego en ook wel : Ik verveeeeeeeeeeel me, mogen we op de iPad? Ook daar hebben we afspraken over moeten maken, want je wilt natuurlijk, zeker in deze tijd weten wat ze kijken en schermtijd beperken, en voor nu lukt dat nog aardig. Maar je weet nooit hoe lang zoiets duurt natuurlijk, want wat ze bij anderen zien daar heb ik geen grip op.
Al met al groei je als ouders elk stapje mee met je kind en ik vind het mooi om te zien hoe ze het doen. Begrijp me niet verkeerd, er zitten genoeg uitdagingen tussen, maar over het algemeen als ik feedback krijg van ouders over hoe de speeldag was of spontane berichtjes hoe netjes ze zijn en hoe ze meehelpen, dan weet ik dat er ergens toch nog iets goed gaat. Want juist in deze tijden die soms zo druk zijn dat je nauwelijks adem kunt halen, vergeet je af en toe dat je nu de basis legt voor hun leven en het is mooi om te zien en horen dat dat enigszins lukt, ook zonder de handleiding.