Dat klinkt zwaar, leven met een gave. Maar het is natuurlijk wel zo dat ik ermee leef en ermee heb leren leven. Nu ben ik er enorm trots op dat ik deze gave mag ervaren, en dat ik er mijn werk van mag maken.
Het leven met mijn gave is een weg met veel ups en downs. En voornamelijk een gevecht met mezelf. Een gevecht met geloven in mezelf en de opmerkingen van anderen naast me neerleggen en luisteren naar mijn gevoel.
Weten dat ik mensen kan helpen met mijn gave, sterkt mij zo enorm in mijn verlangen om dit door te zetten. Te lang heb ik mezelf helaas niet serieus genomen.
Naarmate de jaren vorderden heb ik vooral mogen ervaren wat ik andere mensen mag geven. Ik mag zien wat het met mensen doet, en het is te mooi om voor mezelf te houden. Ik heb geleerd om me af te sluiten op momenten dat ik het echt niet wil, en ik heb geleerd om me open te stellen op momenten dat alles mag stromen en tot mijn cliënten mag komen. Ik ben er ongelooflijk trots op dat het ook komt op een manier die werkt voor mij.
Het is enorm fijn om gesprekken te hebben met mensen en te zien dat het kwartje valt, dat ik onder woorden breng wat er al lang in iemand speelt. De woorden uitspreek, die je zelf weer kunt gebruiken om wat er in jou speelt duidelijk te maken naar een ander, of echt puur voor jezelf. Herkenning te zien, tranen die stromen als ik jouw gevoelens en gedachten vertaal. Als ik je vertel wat jij nu nodig hebt om door te gaan op dat stuk waar je nu vastloopt.
Ik doe niets liever dan mensen inspireren, motiveren en vooral activeren om iets te gaan doen met hun leven, en dat je ook met kleine stappen al ver kunt komen.
Dat niet alles altijd moeilijk hoeft te gaan, en vooral ook dat je jezelf niet mag vergeten in dit hele verhaal. Want alles begint bij jou, bij jouw wensen en behoeften en deze serieus te nemen