Vroeger speelden mijn zus en ik vaak kantoortje. Bij het postkantoor kon je van die formulieren halen (met doordruk, helemaal te gek) en we hadden een stempelkussen en stempels. Uren waren we er zoet mee, je had de bitch van kantoor haha (later kwam ik erachter dat ze ook nog in het echt bestaan :-)) en andere alter ego’s, ik kon mezelf erin verliezen. En zo ontstond er in mijn hoofd een droombaan: secretaresse. Waar anderen hun hoofd braken over wat ze wilden gaan doen, was het voor mij zo helder als maar zijn kon. Na de middelbare school volgde ik een secretaresse opleiding en ik was er klaar voor. Mijn vader werkte voor een grote overheidsinstantie in Duitsland en dat was mijn doel, ik moest en zou daar werken.

Maar wat ga je doen als blijkt dat je droombaan helemaal niet leuk is ? In het begin dacht ik, ik moet wennen, mijn draai vinden en fladderde ik van werkgever naar werkgever om te kijken waar ik het leuk vond. Maar kwam erachter dat het niet uitmaakte waar ik werkte, ik kreeg nieuwe collega’s, er werd een ander product of dienst verkocht, maar het werk was en bleef hetzelfde. Echt super stom vond ik het en ik was dan ook hevig teleurgesteld. 

Na 7 jaar kwam mijn droom uit, ik mocht na jaren van solliciteren eindelijk starten bij die grote overheidsinstantie. Door het dolle was ik, ik had mijn doel bereikt, vanaf nu zou alles beter gaan, het zou fantastisch worden!  En het werd inderdaad beter, qua verdiensten, maar dat was het dan ook. Ik leerde me flexibel opstellen want je werd geplaatst waar het uitkwam, maar zag dat als voordeel om zoveel mogelijk afdelingen binnen de organisatie te leren kennen, maar ik had 1 probleem, ik verveelde me. Vanaf het begin dat ik startte met werken hoorde ik om me heen: ik heb het zo druk, en dat snapte ik niet, want ik had het helemaal niet druk, nooit, never. Miste ik iets essentieels ? Ik deed er alles aan om meer werk te krijgen, maar het gevoel van verveling bleef. Van vervelen word je moe, maar ik mocht niet klagen want ik had mijn doel behaald en kreeg een riant salaris, en er waren ook echt hele bijzondere dingen die ik daar mee mocht maken. Maar met lood in je schoenen naar je werk gaan viel me zwaar.

Na 12,5 jaar verhuisde ik voor de liefde naar Noord-Holland en liet alles los wat me bond, dus ook mijn werk, en ik solliciteerde hier verder. Maar wederom hetzelfde verhaal, saai, nietszeggend werk, geen uitdaging, werk gaan zoeken (zooi opruimen, andere afdelingen helpen) omdat je anders de dag niet doorkomt. Gekmakend !

Ondertussen begon ik dan naast mijn baan maar aan een omscholingstraject naar docent Engels, iets anders waar altijd werk in te vinden zou zijn, slim bedacht vond ik. Corona brak uit en ik moest vanuit huis werken en studeren en had de kinderen de hele dag om me heen. Deze combinatie zorgde ervoor dat ik in de knel kwam (en voor mijn gevoel zelfs in de hel), liep helemaal vast. Ik huilde veel en was zo ontzettend moe, kon niet meer, ik had het gevoel dat ik ging knakken, maar ik moest door, dat deed iedereen immers.  Eerlijk gezegd denk ik dat ik bijna overspannen was, door jaar in jaar uit iets te doen wat ik niet wilde en daarbij de druk van mijn studie en de kinderen 24/7 om me heen, alles bleef maar doorgaan en ik verzoop. Toen ik echt alleen nog maar kon huilen heb ik in overleg met mijn man mijn baan opgezegd en ben meteen gestopt met mijn studie (mijn hoofd vond er van alles van: je heb A gezegd en nu moet je wel je propedeuse halen, maak het nou af blablabla) maar ik kon niet meer en moest echt een break van alles. 

Naast mijn werk had ik al best wat jaren consulten gegeven en kaartleggingen gedaan, en hoewel het aan me bleef trekken wist ik niet goed wat ik er verder mee moest doen. Ik probeerde hier en daar wat uit, maar het was vooral een tijd van loslaten, rust nemen en tijd nemen om te onderzoeken wat ik nu wilde.

Nu, 2 jaar later zijn mijn blik, missie en visie helder en ben ik klaar voor mijn nieuwe avontuur. Ook hierin was het een worsteling om het oude los te laten en open te staan voor wat ik echt wil, uit mijn comfort zone stappen en echt leren vertrouwen op mezelf. De belangrijkste les voor mij in dit proces is niet blijven hangen in iets wat je zo diep ongelukkig maakt, durf verder te kijken en te gaan voor je dromen.