Ik ga dood en ik ben bang
Dat is een van de eerste dingen die een cliënt tegen mij zei en hij begon meteen te huilen. Ik ben zo bang om alles achter me te laten en niet te weten hoe of wanneer ik ga. Maar dat ik binnenkort ga is zeker.
Hij vond het zo erg dat hij nu al moest gaan want hij wilde zijn kinderen (4 en 6) zo graag zien opgroeien. Ze bijstaan in het leven en voorzien van goede raad. Zijn vrouw nog alle liefde geven waar ze zoveel recht op had. Zijn dochter weggeven als ze ooit ging trouwen, nog zoveel dromen om na te jagen. Het leven is soms zo oneerlijk.
Hij voelde zich al langer niet goed en wist diep van binnen dat het goed mis was. Maar als je naar een dokter gaat dan wordt het echt. Zijn ergste vermoedens werden bevestigd en nu zat hij in zak en as.
Al snel vertelde ik hem dat hij niet bang hoefde te zijn dat hij zomaar uit het leven weggerukt zou worden. Het was zijn grootste angst om opeens weg te vallen en geen afscheid te kunnen nemen van zijn dierbaren. Dat was namelijk ook met zijn vader gebeurd en hij was zo bang dat hem dat ook zou gebeuren. Toen ik hem dat vertelde begon hij in eerste instantie nog harder te huilen, maar daarna kwam er rust. Ik zag het aan alles, zijn lichaamshouding en ademhaling veranderde op slag.
Zijn grootste angst zou geen werkelijkheid worden.
Voor zijn kinderen zou hij brieven gaan schrijven vol adviezen en leuke anekdotes. En voor zijn vrouw zou hij de mooiste liefdesbrief ooit schrijven.
Opeens na een stilte, zei hij dank je voor de geruststelling, dat is precies wat ik nodig had. Ik weet dat ik ga, maar wetende dat het niet zo abrupt gaat geeft me ruimte. De angst van ‘ik ga dood en ik ben bang’ verdween naar de achtergrond en maakte plaats voor een nieuw script. Een script dat hij zelf mocht schrijven. Zijn eigen scenario precies zoals hij dat wilde. Hij had weer het gevoel dat hij de touwtjes in handen had. Zijn eigen einde kon regisseren in hoeverre dat mogelijk was.
Bij het afscheid ga hij me de grootste knuffel die je maar kan krijgen. Ik wenste hem sterkte en een mooie, rustige laatste reis.
Hij zei: jou tegenkomen aan bijna het eind van mijn leven is een groot cadeau geweest, dankjewel voor alles. Hij liep weg en ik deed de deur dicht terwijl de tranen over mijn wangen stroomde. Tranen van verdriet om deze mooie man, maar ook van dankbaarheid dat ik hem die rust heb kunnen geven die zo belangrijk voor hem was.
Rust in vrede.
