Helen
In een eerdere blog vertelde ik al over een miskraam voor onze oudste. Ik hoorde een tijd geleden dat je als moeder voor altijd DNA bij je draagt van alle kinderen die je ooit gedragen hebt. Daar werd ik blij en verdrietig tegelijk van. Nadat ik erachter kwam dat ik het niet alleen kon verwerken en ik in therapie ging was er na een aantal sessies rust. Maar rust betekent niet dat het verdriet weg is.
De jaren gingen voorbij en ieder jaar rond de uitgerekende datum ging het het ene jaar goed en het jaar erna kon ik zo intens verdrietig zijn. En zo ga je er doorheen tot de scherpe randen ervan af zijn, want veel keus heb je niet, althans dat dacht ik.
Net als het DNA van elk kind dat je gedragen hebt kan ook trauma dat je hebt opgelopen zich opslaan in je lichaam. Hier kwam ik achter toen ik een tijd geleden in contact kwam met somatische oefeningen. Ik had werkelijk geen idee dat trauma zich ook kan vastzetten in je lichaam en dat je hier dus ook last van kan blijven houden. Ik zag bijvoorbeeld dat als je trauma vasthoudt in je lichaam dat dat zich kan uiten op verschillende manieren en ik dacht oh daar kan ik er best wel veel van afvinken.
Dus ik besloot om het maar gewoon te proberen, want ik kon er alleen maar beter van worden. Wist ik veel wat er op me af zou komen…. De eerste dagen ervaarde ik als heel rustgevend en ontspannend maar je werkt naar een loslaat moment toe. En dat komt ongeveer na 3 weken. Gedurende de oefeningen die echt niet intensief zijn, kunnen er al allerlei gedachten, emoties naar voren komen. En zo werkte dat ook bij mij. Blijkbaar speelden er toch nog veel zaken een rol die ik nog niet helemaal had verwerkt in die zin dat ik me er nog rot onder kon voelen.
En zo kwam ook het verdriet om mijn miskraam (ondertussen 10 jaar geleden) heel heftig naar voren. Ik was intens verdrietig en niet gewoon maar even, nee dit heeft echt wel een paar dagen geduurd. Ik was totaal van slag. Kon alleen maar huilen en alles voelde zwaar. Ik besloot het gewoon te ondergaan en toen ik bij de derde week aankwam en de daarbij behorende oefeningen leek het net alsof ik letterlijk iets losliet. Alsof er een blok van me afgetild werd, ik kan het even niet anders omschrijven. En ik voelde een instant rust, maar dan ook echte rust, kalmte. Zoals ik nog nooit eerder had ervaren.
Omdat ik me niet had ingelezen en gewoon maar begon omdat mijn gevoel aangaf dat het me zou kunnen helpen (zoals ik zoveel dingen doe op gevoel) was er ook totaal geen weerstand of gevoelens van verzet of angst. Ik heb het over me heen laten komen en heb zoveel gehuild totdat ik dacht dat ik geen tranen meer had. En ik had nooit kunnen vermoeden dat het me zoveel op zou kunnen leveren. En er zijn soms kleine dingen die omhoog komen en daar doe ik dan weer die loslaat oefeningen bij en iedere keer ervaar ik weer de rust.
Omdat de oefeningen heel rustgevend en ontspannend zijn zijn ze nog altijd onderdeel van mijn ochtend routine, al heb ik er nu een eigen draai aangegeven. De dag rustig en ontspannen beginnen is zo prettig. Ik word nu wakker in alle rust en hoef niet meteen AAN te staan als moeder, maar kan me eerst focussen op mezelf. En dat ervaar ik echt als een luxe.