Gave

Een gave… iedereen heeft natuurljk een gave, maar ik heb het nu specifiek over die van mij, buiten dat ik heel snel kan typen, kan ik ook precies omschrijven waar iemand staat in zijn leven, of het karakter van iemand beschrijven die ik helemaal niet ken, iemands verhaal vertellen terwijl ik diegene nog nooit heb gesproken of gezien. Ik kan inzoomen op hoe iemand zich voelt, wat er in iemand omgaat, en dat is nog maar een kleine greep van dingen die horen bij de gave die mij gegeven is.

Het lijkt op het eerste gezicht helemaal fantastisch om zoiets te kunnen, en dat is het ook. Maar wat niemand je vertelt is dat hier een traject van jaren aan vooraf gaat. Als iets zich aan jou openbaart dan is er geen handleiding die je laat zien hoe je daarmee om moet gaan. Hoe het werkt, moet je er iets mee of niet ? Het is overweldigend, maar ook eng, spannend en voor mijn gevoel is dit iets dat tijd nodig heeft om te groeien, om in te groeien.

Er zijn zoveel dingen waar je mee moet leren omgaan, maar je mag wel zelf uitvissen hoe. Ik ben bijvoorbeeld super gevoelig voor sfeer, ik voel als er ergens net ruzie is geweest, als er spanning in de lucht hangt. Ik voel het wanneer mensen opeens anders doen, dat er iets speelt, ik voel wanneer mensen me testen, al met al voel ik heel veel. En als je dat opeens overkomt en je kunt het niet plaatsen dan is dat heel gek. Mensen kunnen nog zo goed proberen iets te maskeren, maar je gevoel liegt nooit.

Ik heb een periode gehad dat alles me teveel werd. Ik voelde en hoorde de hele dag van alles en dat is heel vermoeiend als je je daar niet voor af weet te sluiten. Zo waren we ooit in een of andere suffe speeltuin waar we echt nooit kwamen en ook nooit meer zullen komen. Mijn man sprak met iemand, en ik hoorde dat ik daar naartoe moest om hem een boodschap door te geven van zijn overleden vrouw. Ik voelde me net Long Island Medium en ik wilde het niet. Ik zei in mijn hoofd: zorg dan maar dat hij alleen gaat staan ergens want ik ga hem hier niet zomaar aanspreken. Prompt loopt die meneer weg en gaat ergens helemaal alleen staan. Ik voelde me er niet fijn bij maar ben toch naar hem toe gelopen en heb hem verteld wat hij schijnbaar mocht horen.
Hij was daar met zijn kinderen en kleinkinderen en die werden eer meteen bijgehaald en mensen moesten huilen en waren mij oh zo dankbaar. Maar ik vond het helemaal niet prettig en ik voelde me heel opgelaten. En ik snap best dat het niet om mij draait maar om de geruststelling voor hem en zijn gezin maar toch, het voelde niet heel relaxt.

Zomaar iemand aanspreken vanuit het niets is echt niet mijn ding. Dus ik wilde hierin een keuze maken. Ik wil heel graag werken met mijn gave maar ik wil daar wel “afspraken” over maken. Want zo wilde ik het in ieder geval niet, ik vond het vreselijk. Ik ben al niet zo’n persoon die zomaar op mensen afstapt laat staan om een boodschap over te brengen van een overledene. Ik wilde ook niet de hele dag door van alles horen en voelen, want aan het eind van de dag was ik soms gesloopt en had hoofdpijn.  Dus ik besloot dat ik wilde werken onder bepaalde voorwaarden. Ik krijg boodschappen door via helderhorendheid, en zo communiceer ik met wie ik op dat moment in gesprek ben. Ik vergelijk het altijd met nadenken, ik hoor mezelf dan in mijn hoofd, en zo wordt er ook tegen mij gesproken. Alleen weet ik door het taalgebruik dat ik met iemand anders communiceer. Ik spreek de taal van diegene met wie ik in gesprek ben of ik gebruik uitdrukkingen die een overledene vaak gebruikte en dan weet ik precies dat ik het niet zelf ben. Ik merk het ook in mijn consulten, een waterval van woorden stroomt dan uit mijn mond. Dit even in het kort uitgelegd hoe het voor mij werkt. 

Maar goed, voorwaarden dus, ik zag in dat ik hierin ook een keuze had. En ik wil alleen nog maar werken op momenten dat het goed voelt voor mij, dus niet als ik in de supermarkt sta, of uit eten ben of wat dan ook. Ik heb mijn werktijden en alleen dan stel ik me open. Dat klinkt heel vreemd misschien maar voor mij is het de normaalste zaak van de wereld. En het past ook bij me. Ik ben heel nuchter en ik hou niet zo van poespas, ik ben ook niet een vrouw van rituelen of ceremonies. Ik ga zitten en het komt. En nogmaals ik heb het over hoe ik werk, ik heb respect voor ieders werkwijze uiteraard, zolang het vanuit de juiste intentie en vanuit liefde is, heb je niets te vrezen denk ik altijd maar.

Maar zo kwam ik er dus achter dat ik ook in het leven met een gave voor mezelf mocht en kon kiezen. Ik mag heldere en concrete boodschappen doorgeven waar mensen echt iets mee kunnen,  maar dan op een manier die past bij mij. Ik sta niet 24/7 in dienst van.

Ook hierin heb ik moeten leren om mijn grenzen aan te geven, ook al is dat met mijn lijn naar boven, of hoe je het ook noemen wilt. Leren om mezelf te beschermen, want ik ben ook nog gewoon ik, en ik heb nog meer te doen (lees blog mentale last ;-)).