Kiezen voor mezelf - Familie

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, dit is een van die keuzes die je niet wilt maken en waar ik  hulp bij heb gezocht. Ik heb er veel verdriet van gehad, pijn, boosheid en frustratie gevoeld, maar uiteindelijk heeft het mij vooral rust gegeven.

Eindelijk had ik de liefde van mijn leven gevonden en daar hoort natuurlijk ook familie bij (en voor hem uiteraard ook mijn familie). En het is helemaal niet erg als blijkt dat mensen elkaar niet liggen, maar het is wel heel onhandig als het familie is. Want je wilt natuurlijk gewoon dat je net als in films gezellig bij de familie(s) kunt zijn door het jaar heen en tijdens feest- en verjaardagen. En je het over het algemeen goed hebt met elkaar.

Ik kom zelf uit een heel fijn en warm gezin, er is niets wat niet bespreekbaar is en we zijn er voor elkaar in goede en slechte tijden. Mijn ouders zijn voor mij altijd het voorbeeld geweest en zijn ze nog steeds, als het gaat over hoe ik het zou willen in een relatie en hoe ik mijn kinderen op wil voeden. En eerlijk gezegd dacht ik dat iedereen thuis zo met elkaar omging. Totdat je ouder wordt en natuurlijk ziet dat dat helemaal niet het geval is.

De relatie tussen mijn man en zijn ouders is anders dan de band die ik heb met mijn ouders. Hij is op een andere manier opgevoed dan ik en dat is uiteraard prima. Maar toen hij in 2013 een burn-out kreeg kwam er van alles aan het licht. Hoe raakte hij daar en waar kwam zijn perfectionisme vandaan en wat had hij eigenlijk te bewijzen, t.o.v. wie? Hij is gaan graven (wat ik enorm knap en dapper vind en heel trots op ben) en heeft hulp gezocht om zaken onder ogen te komen en dat was echt niet makkelijk. En als kind wil je dan op een gegeven moment het gesprek aangaan met je ouders, om duidelijkheid te krijgen, gehoord en gezien te worden, maar dat liep in dit geval helaas verkeerd. De relatie was al niet heel warm om het zo te zeggen, maar ging steeds meer richting vriespunt. Ik snap als ouder zijnde dat het soms lastig is om te kijken naar je eigen aandeel, te zien waar je het misschien anders had kunnen doen, kunt doen. En dat je soms liever een zondebok zoekt die buiten het gezin ligt, waar je je pijlen op kunt richten en de schuld van alles kunt geven. En die zondebok ben ik in dit verhaal.

Hoewel ik dat rationeel uiteraard helemaal begrijp deed me dat ook heel erg veel zeer, want ik deed zo mijn best voor mijn gevoel. Ik vroeg regelmatig: zou je je ouders niet even bellen, moeten we niet weer een keer die kant op? Maar dat wisten zij natuurlijk niet en zien dat nog steeds niet zo. Ik ben het die een wig drijft tussen hen, ik ben diegene die hem zo veranderd heeft en zeker niet ten goede.  Super naar en pijnlijk en eerlijk gezegd nu ik eraan terugdenk trekt mijn maag weer samen.

Ik kon er absoluut niet mee omgaan en ik wist dat ik iets moest doen, want zo kon en wilde ik niet verder, ik liep vast en het werd groter en groter in mijn hoofd. Dus stapte ik naar mijn psycholoog en na veel praten en huilen (ik dan he, zij niet) gaf zij mij een eye-opener van jewelste. Dat wat alles voor mij veranderde en waardoor ik uit mijn slachtofferrol (wat wordt mij toch allemaal aangedaan) stapte. Zij zei namelijk: jij hebt hier ook een keuze in. Los van het feit wat je man beslist of wat hij met de kinderen wil doen aangaande zijn ouders, jouw keuze staat hier los van.  En dat is natuurlijk helemaal waar, wat wilde ik eigenlijk ? Dit niet meer in ieder geval en dus moest ik actie ondernemen.

Ik heb een nette maar korte mail opgesteld, zonder verwijten, over dat de deur hier voor hen altijd openstaat als het gaat om hun zoon of de kleinkinderen, maar dat ik er dan niet zal zijn. En dat was het dan. Ik voelde me opgelucht, er viel een zware last van mijn schouders.

In dit verhaal voel ik de kracht van keuzes hebben en maken enorm, voor jezelf durven kiezen en opkomen ook al is de situatie nog zo onhandig, zonder dat je je schuldig voelt. Ik koos ervoor om hier niet langer in te blijven zitten, maar gaf mijn man alle tijd en ruimte om te kijken wat hij ermee wilde en respecteerde en accepteerde zijn keuze.

PS: (Driedubbel respect en niets dan liefde voor mijn man, die mij heeft gesteund in dit hele proces, want makkelijk zijn dit soort situaties niet in een relatie. Dit stuk plaats ik overigens met zijn volledige toestemming).