Daar zit je dan, 20 weken zwanger, bekkenpijn, moe en opgezwollen en toen gebeurde er dit:
Mara, ik vind het heel vervelend maar op grond van de onzekerheid van het bedrijf gaan we je contract niet verlengen.
Binnen 1,5 uur had ik mijn spullen ingeleverd, bureau opgeruimd en afscheid genomen van mijn collega’s. En stond ik aan de andere kant van de poort.
Ik zat in de auto en op dat moment voelde ik zo’n rust over me heen komen. De stress die je misschien op zo’n moment zou verwachten, bleef volkomen uit.
Ze vonden het zo rot voor me, dat ze iets voor me wilde doen en boden aan dat ik meteen mocht stoppen met werken, zonder financiële consequenties. Zodat ik me kon richten op mijn zwangerschap en me niet druk hoefde te maken.
Waar ik vroeger zou denken, oh nee dat kan ik echt niet maken, vroeg ik: waar kan ik tekenen ?
Dit alles gebeurde 2 weken geleden en ik zit nu dus volledig thuis. Vanaf het moment dat het gesprek plaatsvond tot nu voel ik nog steeds geen stress. Maar hoe komt dat?
Het besef kwam dat ik me compleet over moet geven aan de situatie en erop moet vertrouwen dat het goed zal komen.
Ik kan nu gewoon niets, ze zien me aankomen bij een sollicitatie met mijn best wel al behoorlijke buik.
Het heeft gewoonweg geen zin om me druk te maken want ik kan deze situatie echt niet veranderen.
Deze periode van rust betekent voor mij, focussen op wat ik echt wil. Eerlijk gezegd ben ik al een tijd uitgekeken op deze functie (management assistente). Ik doe dit werk sinds mijn 18e en de rek is er na al die jaren wel uit.
Ik wil me compleet richten op het goed neerzetten van mijn bedrijf. Nog meer mensen helpen en inspireren. Laten zien dat je kunt bereiken wat je wilt als je maar doorzet, ongeacht wat de omstandigheden zijn.
Het komt zoals het komt en het voelt voor het eerst van mijn leven als de perfecte timing om een grote stap voorwaarts te zetten.
Liefs van mij 😘