Waarom heb ik geen relatie?
Ik voel me onzeker en mijn zelfvertrouwen is soms ook ver te zoeken.
Is het geluk wel voor mij weggelegd ? Als de geschiedenis zich in een volgende relatie maar niet zal herhalen.
Hoe meer mensen er om me heen zijn, hoe eenzamer ik me voel.
Dit zijn allemaal vragen en gevoelens die nog niet zo heel lang geleden door mij heen gingen.
Weer een relatie die niet werkte of een relatie waarin ik bleef hangen, terwijl ik ook echt wel wist dat het niets zou worden.
Waarom ik het dan toch deed ? Ik dacht eenvoudigweg dat het nou eenmaal moeilijk moest in mijn leven met mannen.
En dacht keer op keer dat ik op de proef werd gesteld.
Maar moedeloos en verdrietig werd ik er ook wel van.
Ooit wilde ik alleen maar carrière maken en toen opeens begon ik ook nog eens aan kinderen te denken. Hoe moest dat ooit dan ?
Ik had alles wat mijn hartje begeerde, een meer dan goede baan, een mooi huis een grote auto, lieve vriendinnen en vrienden. Maar dat waar ik zo naar verlangde leek gewoon niet te lukken.
Totdat een van mijn dierbare vriendinnen tijdens een van de vele etentjes, met weer eens te veel wijn, sigaretten en tranen me recht in mijn gezicht vroeg: Mara wil jij nou echt zo’n man in je leven ? Waarom blijf je vasthouden aan deze relatie die hij stug na 3 jaar nog steeds geen relatie noemt?
Ik was er stil van. En moest echt even nadenken, wat natuurlijk nergens over gaat, want ik wist al lang dat dit hoe dan ook moest stoppen.
Nee natuurlijk wil ik dat niet. Opeens leek het net alsof de mist optrok in mijn hoofd. En ik duidelijk kon zien dat ik deze persoon echt zelf los moest gaan laten. Echt voor mezelf gaan kiezen. Wilde ik een andere weg inslaan dan moest ik het zelf doen. Want ik kwam er eindelijk achter dat ik veel meer waard was dan ik mezelf al die jaren had aangepraat. Natuurlijk heb ik recht op liefde natuurlijk verdien ik een lieve man.
Ik zei hardop nee ik wil dit niet en ik stop ermee en voegde de daad bij het woord. En ja, ik moest huilen en natuurlijk deed het ontzettend veel pijn. Maar ik voelde aan alles dat ik dit moest doen dus ik zette dapper door.
Wat er toen gebeurde klinkt misschien als een verzonnen verhaal of een sprookje. Maar na een week nam iemand die al zeker 11 jaar in mijn leven was weer eens contact met me op. Hij had een soort radar voor mijn verdriet leek het wel. Als het niet goed met me ging hoorde ik prompt weer iets van hem.
We hadden een lang gesprek en besloten elkaar weer eens te ontmoeten (dit deden we eens in de zoveel tijd sowieso, maar daar kon best eens een jaar of 2,3 tussen zitten).
En na een jaar van elkaar vaker zien, veel kilometers maken (hij woonde in het noorden van het land en ik in het zuiden) besloten we dan toch om het echt een kans te geven.
Kort gezegd ik zette mijn huis te koop, laadde mijn wagen vol met 2 konijnen en 2 katten en de meest essentiële zaken en ik ging…..
Nu bijna 6 jaar later hebben we een gezonde zoon en ben ik zwanger van de 2e. En gaan we in januari ook nog trouwen.
Nog altijd ben ik mijn vriendin dankbaar voor die ene vraag die zij mij stelde en die zo’n enorme verandering in mijzelf teweeg bracht.
Ik had nooit gedacht dat mij dit zou overkomen en het heeft lang geduurd voordat ik het geloofde dat dit me echt overkwam.
Als jij met hetzelfde worstelt kan ik je echt beloven dat het ook voor jou goed komt. Wat heb jij jezelf wijs gemaakt al die jaren ? Dat je het ook niet waard bent en dat het aan jou ligt ? Als jij anders durft te leren denken en te doen ook vooral, dan gaat er gegarandeerd iets voor je veranderen. Daar ben ik het levende bewijs van.
Liefs van mij