Steeds vaker hoor je over de mentale last. TikTok staat er vol mee. Een gezin draaiende houden is geen kattenpis. Vrouwen gaan vaak minder werken op het moment dat er kinderen komen, maar dat betekent niet dat er ook minder werk is. Je doet minder werk waar je harde knaken voor krijgt, maar er komt wel een ellenlange lijst bij van klussen die uit het niets tevoorschijn lijkt te komen.

Het gaat niet alleen om het huishouden (was het maar zo’n feest) dat is maar een heel klein deel van de mentale last waar veel vrouwen onder gebukt gaan. Hoe zwaar kan een dag zijn met de zoveelste studiedag van de kinderen, waarvan jij uiteraard op de hoogte bent, of niet omdat je het gewoon allemaal niet bij kunt houden wat er gaande is, door alles wat je al doet. Als je naar zwemles gaat is dat niet het enige, wanneer is er zwemles heb je een handdoek en schoon ondergoed mee, wanneer is er een kijkdag en dat is niet alleen het geval bij zwemles maar ook bij elke andere activiteit waaraan je kind deelneemt,  schoolactiviteiten, sporten, speelafspraken, kinderfeestjes (en dan heb ik het nog niet over de festiviteiten binnenshuis, met kadootjes, traktaties, taart, bezoek en eters). Wanneer moeten ze wat mee naar school, wanneer is het fruit en water dag (he wat???).  En dan hoop je maar dat er gewoon geen bericht komt van school waarin weer een datum staat waarop ze van alles mee moeten nemen of dat er om hulp gevraagd wordt.

Dokters- en tandartsafspraken, BSO, enz. enz. en daar bovenop komt het huishouden, de never ending was, wat gaan we eten, en wat heb ik nodig (als ik dit maak komt er weer gezeur maar ze moeten toch gezond eten), je wilt je huis schoon houden (dat lukt me soms alleen beneden, dus als je een nieuw kussen wilt vullen heb ik hier nog wel wat stofvlokken die je mag hebben). Ik kom eenvoudigweg gewoon niet overal aan toe, want ik werk ook nog. En zo vliegen de weken voorbij.

Als ik dat bespreekbaar wil maken, komt dat in dit huis niet altijd even vriendelijk uit mijn mond, ik geef het eerlijk toe. Meestal omdat ik dan al overweldigd ben door alles wat ik al regel (of al geregeld heb) en ik al dagen bezig ben met alles rondom de kinderen en al denk aan wat er de rest van de week nodig is. Ik ben dan al zo ver heen dat ik behoorlijk uit mijn slof kan schieten. En hoe daarop gereageerd kan worden, kan soms best zorgen voor vuurwerk. Maar ik ben ook moe van de hele discussie. Want als ik fulltime zou werken dan zou ik dit ook allemaal doen, dat weet ik zeker omdat het gewoon zo gaat. Mijn man zegt altijd ja maar ik werk de hele week, en dan kan ik zo boos worden, want wat ben ik dan aan het doen ? Ik werk dan misschien niet fulltime, maar ik ben altijd bezig. En als ik even zit dan val ik letterlijk in slaap. Mag je nog in je handjes klappen dat je de dag niet ingaat na een gebroken nacht.

Het zou zo fijn zijn als er meer begrip zou komen voor de mentale last, want hij bestaat. En het kan ervoor zorgen dat je je compleet overweldigd voelt door alles wat er op je afkomt. Dus zorg dat je tijd maakt om stoom af te blazen, dat je tijd hebt voor jezelf en probeer af en toe echt de boel de boel te laten (ja ik weet het, dan kun je het daarna alsnog doen!), maar het gaat erom dat je jezelf af en toe ook even de tijd gunt om gillend weg te rennen uit je huis. Dat je koffie gaat drinken met een vriendin, dat je een rondje gaat lopen, of in je eentje naar de bios gaat gewoon omdat het kan, of weet ik wat het is wat jou laat ontspannen, als je het maar doet. Trakteer jezelf op een mooie bos bloemen, ga naar de kapper, haal je lievelingsbroodje (of in mijn geval een frietje), ga doen wat je fijn vindt. Zodat je minder ontploft, weer even het gevoel hebt dat je er tegenaan kunt. Even weg van het mama, mama, mama, schaaaaat waar ligt dit, ik kan het niet vinden….. Ren af en toe het huis uit, om daarna als een zen(ish) persoon weer terug te keren.

Als het helpt: Ik weet precies hoe je je voelt, ik zie jou en als je af en toe wilt ventileren stuur me gewoon een PB dan schreeuw ik lekker met je mee, of ik luister net wat je wenst!