De mentale last door zijn ogen

Als je samen thuiszit dan heb je ook tijd om gesprekken te voeren en zo passeerde de mentale last weer een keer. Ik vroeg me hardop af hoe het toch komt het dat overgrote deel van de zorg van het gezin op de vrouw neerkomt. Van het huishouden, tot doker/tandarts/kapper afspraken, nieuwe kleding/schoenen en ga zo maar door. Mijn man begon met antwoorden als traditionele rolverdeling (kots), het sluipt erin (dubbel kots), het is een logisch gevolg als de man meer uren werkt (OMG serieus?) Gelukkig konden we hier nu goed over praten en kwamen we erachter waar de zogenaamde schoen wringt zonder dat een van ons boos werd. Ik vond dit heel volwassen van ons hahaha.

Ik vind het heel irritant als hij zelf niet ziet wat er gedaan kan worden, want het is niet dat hij niets in het huishouden doet. Als ik iets vraag wat ik dus irritant vind want dan loop ik namelijk al over hoor ik, ja straks of ja zo. Straks en zo zijn best breed qua tijd en variëren van een uur tot een paar weken, dus voor mijn gevoel kan ik daar dus niets mee. Terwijl hij het dus mega irritant vindt als ik vind dat hij maar moet zien wat er moet gebeuren. Het legde uit dat het niet is dat hij het niet opmerkt, of soms is dat ook gewoon wel zo, maar dat zijn prioriteit daar niet ligt. Het stoort hem niet of hij denkt dat komt wel een keer.

Als naar mijn mening de wasmand vol is, of er overal stofvlokken liggen of de hele bar ligt vol zooi, dan vindt hij dat het nog wel even kan. Want waarom moet het nu? Omdat het niet van nu is maar al een tijdje ligt en ik al met tig andere dingen bezig ben.  Hij gaf ook aan dat ik automatisch vaak al dingen doe voordat ik een ander de kans geef om het doen. Je snapt dat ik daar heel hard om heb gegniffeld. Het is een feit dat als ik het niet doe, dan gebeurt het niet. Getuige de zooi die ik vanmorgen allemaal opgeruimd heb. En dingen op de trap leggen omdat het naar boven kan heeft doorgaans geen zin, maar ik denk dat dat in ieder huishouden zo is. Soms doe ik weleens een test, maar tevergeefs.

Maar hoe kwamen we dan tot de oplossing want daar wilden we dan wel beiden graag naartoe, pragmatisch als we zijn. Volgens hem is het heel simpel, ik hoef het alleen maar te vragen, maar dan wel eerder zodat ik niet het gevoel heb dat ik ga ontploffen en hij dus ook geïrriteerd raakt. Voor mij voelt het als kiezen tussen twee kwaden of op tijd de vraag stellen als ik wil dat hij iets doet, of me kapot ergeren en hopen dat hij het doet. Ik kies in dit geval eieren voor mijn geld en ga voor optie 1. Want als ik het niet doe en blijf ik het gevoel houden dat ik alles alleen moet doen en dat ben ik echt goed zat. 

Zijn bezwaren (jij bent altijd thuis, en jij hebt nou eenmaal meer tijd) heb ik van tafel kunnen vegen want hij zag ook wel dat die vlieger niet opging.

Het is goed dit soort gesprekken te hebben en ook weer even te beseffen dat je toch ooit echt samen besloot om een gezin te stichten.  En dat je dus ook samen alles te runnen hebt. En nee dat gaat niet altijd van een leien dakje en soms is het zo dat het gewoon loopt zoals het loopt. Maar door er open over te zijn en te luisteren naar wat de ander nou dwarszit en waarom konden wij tot een oplossing komen.

Nu wil ik hier wel een kanttekening plaatsen want ik weet niet hoe lang deze oplossing blijft werken. Want voor je het weet verzanden ook wij weer in de drukte van alledag en schieten dingen erbij in. Maar het is fijn om soms alles eruit te gooien. En daarna kunt kijken hoe je dingen anders kunt doen.

Mij geeft dat in ieder geval rust en hem weer even het inzicht dat er geen kabouters rondlopen die alles ’s nachts opruimen en schoonmaken.