Kiezen voor mezelf - De Liefde
Ooit woonde ik in een dorpje in Duitsland net over de grens van Sittard (Zuid-Limburg). Ik had een hele goede baan, een eigen huis, 2 katten en 2 konijnen, een dikke auto, vrienden en vriendinnen en een vriend. Of ja vriend, hoe noem je dat als jij vol voor iemand gaat en de ander (totaal) niet voor jou ? Dat je 90% van de tijd zit te wachten of iemand nog appt, of hij nog langskomt of je samen nog iets gaat doen…. Als iemand niet 100% voor je gaat, dan weet je dat stiekem heus wel en zou je zeggen, joh stop er gewoon mee, waarom laat je dit toe ? Dat is een hele goede vraag, ik denk dat ik te graag wilde dat het werkte. Mensen om me heen woonden samen, gingen trouwen, kregen kinderen of hadden zelfs al kinderen. Ik had alles wat mijn hart begeerde, behalve die ene persoon, the one.
Rewind naar de start van het online daten, lees 2002. Ik zag een foto van iemand en dacht zo die ziet er leuk uit, maar hij woont in Noord-Holland dus dat is geheel niet handig, maar ik dacht ik stuur toch een bericht. En hij stuurde iets terug, wat heel erg bewonderenswaardig was want ik had geen foto bij mijn profiel geplaatst. We bleven contact houden en na een jaar of 2 zagen we elkaar voor het eerst toen hij terugkwam van een vakantie in het buitenland en door Zuid-Limburg reed. Ook in het echt bleek het een hele leuke man, maar we konden er niet zoveel mee. Maar hoe onze levens ook liepen, we hielden contact.
Versneld vooruit, tijdens een van de vele etentjes. met genoeg drankjes en sigaretten, met een van mijn dierbaarste vriendinnen hadden we het (uiteraard) over mannen. Ik uitte mijn frustratie en verdriet toen ze opeens aan mij vroeg: wil jij eigenlijk wel zo’n man in je leven ? AU, die kwam binnen, even was ik stil en toen zei ik heel duidelijk : NEE dat wil ik helemaal niet. Wat is dit voor bullshit eigenlijk ? En het ging er helemaal niet om dat hij mij niet gaf wat ik graag wilde, het ging erom dat ik het toeliet. En op dat moment was ik er helemaal klaar mee. Ik delete gewoon zonder pardon zijn telefoonnummer en liet niets meer van me horen, en het trieste is, dat het hem niet eens interesseerde, of dat hij het echt opmerkte. Ik was zo klaar met mijn eigen gedrag, en allemaal uit angst om iets te verliezen wat ik helemaal niet had…
Je gaat het niet raden, maar een week later had ik weer contact met de man uit Noord-Holland en hij kwam weer langs, dit was in 2011. We begonnen ons af te vragen wat er tussen ons was (joh ….) en besloten het uit te zoeken. Een jaar van elk weekend op en neer rijden naar Noord-Holland volgde. Hij had net een huis gekocht en moest echt nog veel klussen en ik zat, zonder dat ik het wist, elk weekend in het huis dat een jaar later ook mijn thuis zou worden.
Maart 2012, ik zette mijn huis te koop, laadde mijn auto in met het hoognodige, uiteraard mijn katten en konijnen en reed weg om niet meer terug te keren. Ondertussen zijn we getrouwd, hebben we 2 kinderen en de katten zijn er ook nog steeds.
Het is de beste keuze die ik ooit heb gemaakt, was het eng ? Ja natuurlijk, en was iedereen het er mee eens ? Nee absoluut niet, je wilt niet weten hoeveel commentaar ik heb gekregen en vrienden heb verloren. Maar het gaat erom dat dit was wat IK wilde, het voelde goed en dat was alles wat er toedeed en doet.