Borstvoeding
Bij de geboorte van onze oudste was ik compleet overweldigd door alles wat er op me afkwam. Ik had geen idee wat ik deed of moest doen (dat gevoel heb ik af en toe nog steeds). Opeens is er een extra gezinslid en je hebt tijd nodig om iemand te leren kennen. Want het is per slot van mening ook iemand met een eigen karakter en alles bij elkaar vond ik het pittig.
Ik had een top kraamverzorgster, echt de beste die je je maar wensen kon en zij hielp me met alles en beantwoordde al mijn vragen. Maar wat je als moeder graag zou willen, of wat sociaal gewenst is, lukte bij mij niet, de borstvoeding liep niet zoals het moest. Mijn kind had er echt geen zin in, dus elke 3 uur was een geklooi, van voeden, kolven en een flesje. En als je die hele riedel gedaan had begon je bijna alweer opnieuw. We hebben alles geprobeerd, van verschillende houdingen tot tepelhoedjes tot weet ik wat allemaal. Maar na een week of 6 was ik echt aan het einde van mijn latijn en kreeg ik ook nog een borstontsteking. Ik was op, kapot, fysiek voelde ik me een melkfabriek en mentaal kwam ik met mezelf in de knoop omdat ik het beste voor mijn kind niet kon bieden.
Het was naar om mezelf door alles heen te worstelen en ik bleef er voor mijn gevoel ook echt veel te lang in hangen. Want het moest en het zou lukken en aan alle kanten werd er ook wel op aangedrongen om het te blijven proberen, maar ik wilde het niet meer. Ik besloot over te stappen op melkpoeder en hoewel mijn man dat in eerste instantie niet tof vond (moedermelk is toch het beste, probeer het nog even) was ik er helemaal klaar mee. Hij hoefde niet elke 3 uur aan de gang en dan heb ik het nog niet eens over hoe zeer alles deed. Ik bouwde af en wat een last viel er van mijn schouders.
Mensen kunnen op je in blijven praten, maar wat als het voor jezelf niet meer goed voelt? Natuurlijk wil je het beste voor je kind, maar als het niet lukt voor wie moet je dan blijven proberen ? Moest ik daadwerkelijk gaan tot aan het gaatje ? Nee dus, in dit geval koos ik voor mezelf en zag met eigen ogen dat hij ook wel groeide op melkpoeder. En er kwam rust !
De zwangerschap van de tweede was ook wel relaxt alleen kreeg ik na 9 weken al last van bekkeninstabiliteit en hier besloten mijn man en ik op een gegeven moment dat het wel klaar was. Ik waggelde als Katrien Duck (letterlijk zoals ik genoemd werd) en het deed echt enorm veel zeer. Het was nog een heel gedoe om de goedkeuring voor een keizersnede te krijgen want men ziet toch liever dat je op een natuurlijke wijze bevalt, ik weet niet hoeveel gesprekken ik hierover heb moeten voeren. Totdat mijn man min of meer met zijn vuist op tafel sloeg omdat het zo niet meer ging. Voor mij een rare gewaarwording want blijkbaar werd er naar hem geluisterd omdat hij aangaf dat het niet meer ging, terwijl ik (lees: de zwangere! ) dit al ettelijke malen had aangegeven. Vlak voor ik naar de OK gereden werd, werd me gevraagd of ik borstvoeding wilde geven, maar ik had me al voorgenomen om dat niet te doen. En toen moest ik dat ook nog uit gaan leggen. Ik heb het heel kort gehouden en gezegd dat ik daar heel goed over nagedacht had en toen was daar ook eigenlijk de kous mee af.
Ik voelde me vooral bij de eerste zo labiel als wat, en het schuldgevoel was ook niet prettig, maar soms zijn er keuzes die je moet maken om overeind te blijven staan. Om dan vervolgens met eigen ogen te zien dat het dan ook heus wel goedkomt.