Wat heb jij in je leven al gelaten door angst ? Wanneer voelde je dat je eigenlijk een nieuwe stap wilde zetten maar deed je het niet omdat je bang was ? Bang om te falen, bang om nee te horen, bang wat anderen zouden zeggen.
Angst is een soort overlevingsmechanisme, dat je zou kunnen beschermen. Maar het is geen beschermen als het je in de weg zit. Je blijft zitten waar je zit en je ook niet vooruit gaat. En dan is het niet fijn meer. Want als je je laat belemmeren door angst dan zal er weinig tot niets veranderen, totdat de pijn misschien een keer ooit te groot wordt en je een stap zet.
Maar is het leven daar niet te kort voor ? Als ik terugkijk op hoe ik vroeger was, een angsthaas en verlegen en hoezeer ik veranderd ben, zijn daar heel wat groeipijnen aan vooraf gegaan. Maar toen ik begon met werken en meteen geconfronteerd werd met een hele narcistische leidinggevende die je gerust verrot schold met iedereen erbij als je iets fout had gedaan, kwam ik tot een besef. Als ik niet voor mezelf op kom dan doet niemand dat voor mij. Ik bedoel ik kan moeilijk aan mijn ouders vragen of ze met hem willen gaan praten.
En oj wat een buikpijn kreeg ik bij het idee dat ik hem ging vertellen vooral mijn contract niet te verlengen. En mijn grootste angst werd werkelijkheid. Ik vertelde dat ik ging stoppen en ik kreeg een stortvloed over me heen waar de honden geen brood van lusten.
Maar…. Het was voor mij een dubbele bevestiging dat ik daar als de sodemieter weg moest en dat ik nog steeds leefde en daar vooral ook nooit meer terug hoefde te keren.
Dus door mijn angst aan de kant te gooien en de moed te vinden om de stap toch te nemen viel er zo’n last van mijn schouders. En langzamerhand merkte ik dat hoe groter de angst, des te groter de drang om het toch te doen. Gewoon om mezelf te stretchen en te zien dat wat er ook mag gebeuren je nog steeds leeft en je er daarna nog iets veel beters voor terugkrijgt.
En nee dat is niet altijd makkelijk, natuurlijk niet, maar dat hoort erbij. Als je wilt groeien zul je af en toe toch de sprong moeten wagen. En natuurlijk zijn er nog altijd dingen die ik echt niet doe (bungee jumpen en de vlindertuin om er maar een paar te noemen….) maar dat vind ik dan ook wel prima.
Over het algemeen genomen heb ik de afgelopen jaren de grootste sprongen gemaakt en iedere keer ging dat echt wel gepaard met een enorme weerstand om het uiteindelijk dan toch maar te doen. En IEDERE keer kwam er die opluchting, en het gevoel van trots zijn op mezelf. En dat is me zoveel meer waard dan met tegenzin (of meer dan dat) te blijven zitten waar ik zat.
Wat is jouw grootste angst ? En wat heb je nodig om de sprong te wagen ?
Misschien helpt het om te onthouden dat wat er ook gebeurt, je er iets mooiers voor terugkrijgt.
I dare you !