Kruispunt

Ik vertelde al eerder over dat punt waar ik nu zit. Niet weten wat ik wil, toch weer een baan zoeken en mijn eigen bedrijf compleet stoppen. Een combinatie van ?

Heel lang dacht ik dat als je je passie volgt en alles geeft, dan komt er een moment waarop alles in elkaar klikt. Dat je als het ware een bevestiging krijgt dat je op de goede weg zit. Dat dit is wat je moet doen in je leven. Maar ik ben nu een aantal jaar verder maar dat gevoel is er (nog steeds) niet. En ik moet eerlijk zeggen dat t me af en toe moedeloos maakt, want je vraagt je soms toch af waar doe ik het eigenlijk voor ? En dan valt het opeens op dat dat vuurtje wat altijd je passie aanwakkerde, langzaam maar zeker wat minder vlamt. Omdat ik merk dat het me soms heel veel energie kost in plaats van dat het me energie geeft. Doordat er na al die jaren van geven geven geven, nog steeds niet uitkomt wat ik erin steek. Ik me ook steeds meer af begin te vragen of dit mijn ware passie nog wel is. Waar ik er ooit van overtuigd was dat dit is wat ik moest doen, begin ik nu vaker dan me lief is, in twijfel te trekken.

Ik dacht, als ik maar 1 iemand kan helpen op een dag, dat is waar het ik het voor doe. En dat klinkt heel mooi en lief, maar ook wel wat naïef, want zo werkt het in het dagelijks leven niet. Ik snap dat je die validatie niet buiten jezelf moet zoeken, maar ergens wil je als mens toch een bepaalde erkenning, ook al weet ik dat ik goed ben in wat ik doe. Het helemaal loslaten, wil ik niet, want daar is het me toch te dierbaar voor. En al het werk, liefde en tijd die erin zit wil ik ook niet uitwissen.

Voor mijn gevoel sta ik op een soort kruispunt en heb ik geen idee wat ik moet / wil of waar mijn weg heen zal leiden. Mijn hele perspectief is aan het veranderen, hoe ik naar dingen/situaties en mensen kijk is aan het veranderen. Wat ik ooit nastreefde, is aan het veranderen en het is eigenlijk 1 grote (emotionele) rollercoaster. Ik leer loslaten omdat ik wel moet, omdat het gewoon tijd is, acceptatie, overgave het komt allemaal voorbij. Alsof alles op de schop moet, ik kan het even niet anders omschrijven. Het is het welbekende Toren moment van de Tarot. Alles wat niet op een stevig fundament gebouwd is zal instorten of je er nu klaar voor bent of niet het moet nu, zodat je het weer op kunt bouwen in de meest positieve zin van het woord. Ik weet dat het ergens goed voor zal zijn en ik geef me dan ook over aan het grote onbekende voor zover als dat lukt.

De ene dag voel ik me heel verdrietig de dag erna voel ik me meer dan ok. Het is Jantje lacht, Jantje huilt. Maar ik leg me erbij neer wetende dat het ooit beter gaat zijn. Dat dit iets is wat onvermijdelijk is en ertegen vechten totaal geen zin heeft. Dat ik me wel over moet geven aan wat het dan ook is, want verzet maakt alles alleen maar lastiger.

Ik vertrouw er dan maar op dat ik ongeschonden uit de strijd kom en dat ik een schat aan waardevolle informatie overhoud aan deze intense periode. Ik weet het gewoon even niet en ik denk dat dat toegeven de eerste stap is, het aanvaarden en dan maar zien wat er gaat gebeuren.

Antwoorden zullen komen, en ook al is dat niet nu, het is ok.