Ongemakkelijk

Mijn werk houdt voornamelijk in dat ik mooie gesprekken voer.  Gesprekken die ergens over gaan, gesprekken met inhoud, gesprekken waarin ik kwartjes zie vallen en waar ik echt waarde kan delen en waar er vooral geluisterd wordt naar elkaar.  Ik vind dat persoonlijk heel prettig.

En natuurlijk kan niet elk gesprek echt ergens over gaan, praatjes over het weer en wat eet jij vanavond vind ik op zijn tijd ook (een beetje) prima. Maar ik ben daar dus niet zo goed in. En dat is echt een understatement. Praten over niets…. Ik krijg een error.  Mijn brein slaat op hol, omdat ik dan vind dat ik een draai aan het gesprek moet geven maar tegelijkertijd weet ik niet hoe.

Ik vond het echt zo gekkig toen ik erachter kwam dat het merendeel van de gesprekken weinig inhoud heeft. Heel veel mensen praten om gewoon iets te zeggen, maar omdat ik daar dus heel slecht in ben word ik steeds stiller. En dat is op zich niet erg, maar ik ben wel een persoon die extreem veel details onthoud. Dus ook al gaat het hele gesprek mijns inziens over weinig, ik sla dus wel die details op. En daar gaat het mis want mijn hoofd is vaak al vol en dan wordt het nog voller.

Want wat kan mij het stiekem schelen wanneer tante Annie jarig is en hoe fijn het is om weer met de hele familie naar datzelfde huisje op Mallorca te gaan. DIT VERZIN IK TER PLEKKE, dus als je je aangesproken voelt kan ik daar weinig aan doen ;-). Mensen noemen mij vaak attent maar dat komt dus omdat ik een hoofd vol info heb die er niet meer uitgaat. Zo vaak zeg ik: ik wil heel graag de hersenpan van professor Perkamentus (Harry Potter), dat zou mij zoveel rust geven.

Maar goed, wat ik zeg veel gesprekken die je voert gedurende de dag die gaan nergens over en het liefste skip ik ze dan ook. Want waar ik alles onthoud merk ik vaak dat anderen door blijven ratelen en niet luisteren naar wat ik zeg. Niet dat wat ik zeg zo boeiend is maar je snapt wat ik bedoel. Mensen luisteren niet meer naar elkaar, ok dat is misschien een beetje kort door de bocht maar er zit ergens wel een kern van waarheid in omdat de meeste mensen echt wel bezig zijn met hun eigen sores wat ook wel logisch is.

En het ligt natuurlijk voor een groot deel aan mezelf omdat ik anders in een gesprek sta dan een ander. Maar soms kan ik letterlijk een heel verhaal van iemand afmaken in mijn hoofd omdat ik precies weet wat er komen gaat. En dat kost mij best veel energie.

Ik ben niet van de koetjes en kalfjes, en daarom vind ik het vaak sociaal lastig omdat ik gewoon niet goed weet wat ik moet zeggen. Ik klap gewoon dicht. En dat is heel naar als je een man hebt die met een biertje in de hand met iedereen praat. Ik voel me dan zo’n buitenbeentje, vreselijk ongemakkelijk en ook lullig.

Gesprekken die nergens over gaan vind ik over het algemeen super moeilijk gaande te houden omdat ik dan helemaal in mijn hoofd ga zitten. De ander merkt daar vaak niets van, maar ik merk het aan alles bij mezelf. Ik word stil(ler) ik zit maar wat te zitten of te staan en zou het liefste gewoon verdwijnen. Daar gewoon niet meer zijn. Maar dan kan natuurlijk niet want soms moet je je ook gewoon volwassen gedragen en het doorstaan.

Een gesprek aangaan met iemand die ik niet ken blijft dan ook een cringe moment. Vooral op verjaardagen (de kring, en dat je dan naast iemand zit waar je echt niets mee hebt aaaah). 
Ik ga ook niet graag naar evenementen waar je dan gedwongen activiteiten moet uitvoeren met vreemden. Ik vind het helemaal vreselijk. 

Het blijft een ding dat sociale, maar ik zal me er toch bij neer moeten leggen dat ook dat bij het leven hoort.