De Fase

Ik dacht echt dat ik dit nog langer voor me uit kon schuiven maar ik moet toch eerlijk toegeven dat het niet meer kan. Sinds enige tijd merk ik dat ik last heb van kwalen waar ik eerder nooit last van had. En ik kan niet zeggen dat ik er heel erg blij van word. Het komt ook zo slecht uit haha, alsof je daar een keuze in hebt.

Moet je gedurende je leven als vrouw al dealen met maandelijkse ongemakken, en gedoe na bevallingen, anticonceptie en ondertussen gewoon net doen alsof alles ok is, gooit moeder natuur er ook nog even een menopauze tegenaan. Laatst zei iemand, je moet het gewoon omarmen en aan je mindset werken dan heb je er weinig tot geen last van, en voelde de agressie opborrelen.

Soms herken ik mezelf niet meer, ik slaap al maanden slecht. Ik word om 3 uur wakker en blijf dat zeker tot een uur of half 6 of ik lig tot 3 wakker en val daarna in slaap. Maar het is natuurlijk niet geheel prettig om te blijven functioneren op weinig slaap, ik ga daar niet heel lekker op. De gebroken nachten beginnen als het ware weer opnieuw al is er dan geen kindje dat huilt. Ik weet even niet wat erger is om eerlijk te zijn.

Maar goed, vage kwalen waar je ook niet goed bij geholpen wordt (je kunt altijd thuisarts.nl raadplegen heb ik ook al een aantal maal gehoord). Alles moet je zelf maar uit zien te vogelen want wat werkt voor de een hoeft niet voor een ander te werken. Ik heb ondertussen toch echt al wat professionals gesproken en ik voel het gewoon niet. En waarom is het als je als vrouw iets nodig hebt, wat gewoon echt essentieel is voor je algehele welzijn het zo ongelooflijk kostbaar moet zijn? Want ik heb er, niet overdreven, al honderden euro’s tegenaan gegooid. Pakketten supplementen van €200,-, potjes met 60 pillen die je dan 2 x per dag moet nemen voor €120,- en zo kan ik nog wel even doorgaan.  Buiten het feit dat er enorm veel druk ligt op vrouwen waar ze aan moeten voldoen, worden de hulpmiddeltjes die je het leven mogelijk makkelijker kunnen maken zo duur gemaakt dat je denkt ik worstel me er wel doorheen. 

Ik merk aan alles dat mijn hele zijn gewoon anders aan het worden is, het is een proces dat ik niet tegen kan gaan. Het is het volgende hoofdstuk in mijn boek. Maar het mag soms wel een tandje minder. Iedere vrouw ervaart andere klachten dus ik spreek hier echt voor mezelf. Ik merk dat ik veel behoefte heb om tijd met mezelf door te brengen. Alleen, ik wil stilte om me heen of buiten zijn in de natuur ALLEEN, ik kan het niet verdragen als er 2 mensen iets aan me vragen en de tv heel hard staat en er een kind gilt. Ik heb soms het gevoel dat ik uit mijn vel knap. Mijn oudste noemt het de fase…. 

Het is nu een ellenlange klaarzang (fuck it, het is mijn blog) maar ik weet zeker dat het merendeel van de vrouwen zich (enigszins) herkent in mijn verhaal, snapt wat ik bedoel. En het meest irritante vind ik dat ik ook nu weer moet zeggen thuis dat het aan mijn hormonen ligt. Want dat is en blijft een ding. De eeuwige jankbuien, maar ik merk ook dat ik last heb van plotselinge paniek die me vanuit het niets kan verlammen, opvliegers, hartkloppingen, haar dat uitvalt het is echt gewoon geen feest.

Ik heb het afgelopen jaar veel aan mezelf gewerkt zoals ik al eerder schreef, alle beetjes helpen natuurlijk. Maar een quick fix is er gewoon niet. Op dit moment wacht ik op het zoveelste potje vol wonderen, maar deze was geen rib uit mijn lijf in ieder geval. Fingers crossed dat het helpt. 

Dus ik maak er het beste van en voornamelijk hoop ik er het beste van…..voor mezelf en mijn gezin. 😉

Wil je hierover praten stuur me dan vooral een DM. Ik zie je!