Kiezen voor mezelf - Gezondheid
Toen ik een jaar of 20 was fietste ik naar mijn werk en moest ik opeens remmen. Op dat moment voelde ik iets knakken maar ik moest werken dus fietste ik door. Maar dat deed zo’n zeer, dat ik me nu nog steeds afvraag waarom ik in godsnaam doorfietste en niet naar huis ging. Ik moest op een gegeven moment naar de wc en zei tegen mijn collega, ik moet plassen maar ik kan niet opstaan. Hij begon keihard te lachen en grapte, moet ik je naar de wc rollen met je bureaustoel ? Maar ik kon echt niet meer opstaan, mijn lijf zat compleet op slot.
Ik belde mijn vader en we zijn naar de dokter gegaan, die belde de fysio en ik kon gelukkig meteen terecht. Ik kon niet rechtop staan, lopen of zitten en de fysio dacht dat er een wervel verkeerd was geschoten. Ik liet een röntgen foto maken en daar was te zien dat een wervel versleten was. Ik weet nog dat die mevrouw tegen mij zei je moet wel recht staan anders lukt het niet met die foto, en dat ik toen moest huilen omdat het zo’n pijn deed.
Na weken therapie in combinatie met medicatie stopte de behandeling en werd er gezegd dat er niets aan te doen was en dat ik er mee moest leren leven. Het bleef echter terugkomen, vooral in tijden van stress was ik compleet uitgeschakeld en had zo’n pijn dat ik tot niets meer in staat was.
8 Jaar na de diagnose, toen ik ondertussen bij die grote overheidsinstelling werkte, zei hun arts dat die klachten niet normaal waren voor mijn leeftijd en zorgde ervoor dat ik een MRI scan kon laten doen. In Duitsland kan dat heel snel, en krijg je ook meteen de uitslag. Dat was het moment dat mensen om me heen lichtelijk in paniek raakte. Al die tijd liep ik rond met 2 hernia’s die waren ondertussen zo ingekapseld met littekenweefsel dat er niets meer aan te doen was. Er kon alleen gekeken worden hoe ik het zo draaglijk mogelijk kon maken.
Er volgde een traject van verschillende medicijnen uitproberen en zien welke therapie de pijn kon verlichten. Ik zag specialisten in Nederland, België en Duitsland, liet spuiten zetten in mijn rug, bezocht de pijnpoli, ging naar een rugkliniek en zo kan ik nog wel even doorgaan, maar niemand kon me helpen. Anderhalf jaar lang had ik om de dag 1,5 uur fysio om mijn zogenaamde “core” sterker te maken om de klappen op te vangen. Maar verder dan een strak lijf kwamen we niet. Mijn fysio zei op een gegeven moment: kom we gaan koffie drinken want dit zet geen zoden meer aan de dijk. Haha, natuurlijk helemaal niet grappig en best treurig, maar hij zei ook heel eerlijk dat het gewoon geen zin meer had om zo te blijven trainen als het terug bleef komen.
Aan de buitenkant zie je natuurlijk niet waar iemand last van kan hebben. Dus men dacht vaak al snel dat ik geen zin had om te helpen als er dingen gesjouwd moesten worden en daarom dan maar zei dat ik last had van mijn rug. Ook zijn er altijd mensen die het beter weten, want die hebben weer een oom of een tante die het ook heeft en die heeft helemaal geen last meer want die deed dit en dat. De zin: “weet je wat jij moet doen” kon ik inmiddels ook niet meer horen. Ik werd er echt recalcitrant van. Weet je wat jij moet doen ? Je mond houden haha. Zo niet aardig, maar het kwam omdat ik constant het gevoel kreeg dat ik me moest verantwoorden, ik liet mensen mij het gevoel aanpraten (dat deed ik zelf he) dat ik er niet alles aan deed. Maar het was natuurlijk goedbedoeld, het maakt het alleen niet minder irritant.
Ik moest dingen afzeggen of aan me voorbij laten gaan omdat ik anders weer een week plat lag. En dat werd me vaak niet in dank afgenomen, dus deed ik het soms toch en lag ik alsnog plat, maar ik wilde mensen niet teleurstellen. Hoe debiel is dat ? Dat je dus weet dat alleen jij een prijs betaalt en het dan toch doet om mensen niet teleur te stellen? Voor mijzelf gold dat ik het lastig vond om voor mezelf op te komen, ik vermeed liever de confrontatie of het conflict. Mensen kunnen namelijk echt hard zijn: jij gooit altijd alles op je rug, doe niet zo zielig, stel je niet aan, je hebt zeker geen zin, zet je er overheen enz enz. Ik werd daar echt verdrietig van, dus zo ging ik door en leed, meestal in stilte, en dan voelde ik me toch een partij sneu en zielig, maar ik was diegene die het toeliet en ik besefte dat als ik er niets aan veranderde het alleen ten koste ging van mijzelf.
Op een gegeven moment was ik mijn eigen gedrag zo zat en dacht: waar ben ik nou mee bezig? Dan stel ik maar mensen teleur of worden mensen maar boos, maar zo ga ik niet verder. En ik wil niet zeggen dat het meteen makkelijker werd om nee te zeggen maar ik ging het wel doen. Voel(de) ik me niet goed, of wist/weet ik dat het een activiteit is die me geen goed doet dan deed/doe ik het niet meer. Punt.
Ook besloot ik te stoppen met het zoeken naar een therapie, sport of wat “men” dan ook maar vond/vindt wat ik zou moeten doen. Nu ongeveer 25 jaar verder, weet ik wat werkt en wat niet. Al moet mijn man soms nog steeds op de rem trappen omdat ik meer wil dan mijn lijf kan en ik nogal eigenwijs kan zijn. Ik mag ook inzien dat het niet meer alleen om mij draait als ik gestrekt ga, maar dat ook mijn gezin daar de dupe van is.
Ook hier mocht ik inzien dat ik een keuze had en heb, namelijk niets meer doen waar ik de prijs voor betaal. En dat brengt echt rust in mijn hoofd en zorgt er weer voor dat ik minder last heb.